شعر به وقت صبح 119

سوختگان عشق را دود به سقف می‌رود

وقع ندارد این سخن پیش فسرده آتشان

سعدی

شعر به وقت صبح 118

گر جلوه می‌نمایی و گر طعنه می‌زنی

ما نیستیم معتقد شیخ خودپسند

حافظ

شعر به وقت صبح 117

خورشید چو در کسوف آید

نی عیش بود نه شادمانی

مولوی

شعر به وقت صبح 116

گناه اگر رخ مردم سیه کند من مسکین

به شهر روسیهان شهریار روی سپیدم

شهریار

شعر به وقت صبح 115

کجا یابم وصال چون تو شاهی

من بدنام رند لاابالی

حافظ

شعر به وقت صبح 114

چند بپوشیدم این راز دل و خلق را

از سخن عاشقان زود خبر می‌شود

اوحدی

شعر به وقت صبح 113

در جهان آگهی خضری دچار من نشد

می‌روم از خود برون، شاید که پیش آید کسی

صائب

شعر به وقت صبح 112

برق عشقت کفر و ایمان مرا یکسر بسوخت

کز رخ و گیسو بلای کفر و ایمانم تویی

فروغی بسطامی

شعر به وقت صبح 111

ای رونق مطربان همین گو

کان رونق کار ما نیامد

مولوی

شعر به وقت صبح 110

جان بشر به ناحق دعویش اختیار است

بی‌اختیار گردد در فر اختیارم

مولوی