شعر به وقت صبح 105

من نه آنم که تراوش کند از من گله‌ای

می‌دهد خون جگر رنگ به بیرون، چه کنم؟

صائب

شعر به وقت صبح 99

از سر خردهٔ جان سخت دلیرانه گذشت

آفرین باد به پروانه که مردانه گذشت

صائب

شعر به وقت صبح 76

جان غربت زده را زود به پابوس وطن

می‌رساند نفس برق سواری که مراست

صائب

شعر به وقت صبح 67

بر گشاد دل من دست ندارد تدبیر

به دریدن مگر این نامه ز هم باز شود

صائب

شعر به وقت صبح 47

شد دلم از خانهٔ بی روزن گردون سیاه

همچو آه از رخنهٔ دل عاقبت بر در زدم

صائب

شعر به وقت صبح 29

همچنان در جستجوی رزق خود سرگشته‌ام

گرچه گشتم چون فلاخن قانع از دنیا به سنگ

صائب

شعر به وقت صبح 2

ز فکر جامه ونان چون برآیم
که بیرون و درونم را گرفته است