شعر به وقت صبح 149

با خاص و عام یکرنگ، از مشرب رساییم

بر خار و گل سمن ریز، چون نور ماهتابیم

صائب

شعر به وقت صبح 148

پرده بر گیر ز رخساره که مردم کمتر

آستین از غم دل بر مژه تر گیرند

فروغی بسطامی

شعر به وقت صبح 147

مگر از زلف دلدارم صبا بویی به باغ آورد

که از باغ و گل و گلزار بوی یار می‌آید

عراقی

شعر به وقت صبح 146

سرای قاضی یزد ارچه منبع فضل است

خلاف نیست که علم نظر در آنجا نیست

حافظ

شعر به وقت صبح 145

در نگیرد صحبت پیر و جوان با یکدگر

با کمان یک دم مدارا تیر نتوانست کرد

صائب

شعر به وقت صبح 144

وگر بگیردت آتش به سوی چشم من آ

که سیل سیل روانست اشک دربارش

مولوی

شعر به وقت صبح 143

با سرو قدان مجلس خلوت نتوان ساخت

تا کم نشود مشغلهٔ بی سر و پایان

خواجوی کرمانی

شعر به وقت صبح 142

آنان که در بهار به صحرا نمی‌روند

بوی خوش ربیع بر ایشان محرمست

سعدی

شعر به وقت صبح 141

عیشیست مرا با تو، چونان‎که نیندیشی
حالیست مرا با تو، چونان‎که نپنداری

منوچهری

شعر به وقت صبح 140

تن و جانی که خاک تو نباشد

تن او سله باشد جان او مار

مولوی