شعر به وقت صبح 89

یک سال و هزار سال می‌باید زیست

یک جای و هزار جای می‌باید بود

عراقی

شعر به وقت صبح 88

جز قلب تیره هیچ نشد حاصل و هنوز

باطل در این خیال که اکسیر می‌کنند

حافظ

پ.ن:

قومی به جد و جهد گرفتند زلف یار

قومی دگر حواله به تقدیر می‌کنند

شعر به وقت صبح 87

چو زلفت پای در دامن کشیدست

چرا خط سیاهت سر بر آورد

سلمان ساوجی

شعر به وقت صبح 86

از برای یک نگه بر روی آن عابد فریب

می‌توان رفتن به زیر بار یک عالم گناه

محتشم کاشانی

شعر به وقت صبح 85

پاهای تو بگشاید روشن به تو بنماید

تا تو همه تن چون گل در خنده شوی با ما

مولوی

شعر به وقت صبح 84

هر گه که آن خسرو زرین کمر از جا برخاست

آسمان گفت که قرص قمر از جا بر خاست

فروغی بسطامی

شعر به وقت صبح 83

عشق چون پا در میان دل نهاد

دست با غم در کمر دارد دلم

سیف فرغانی

شعر به وقت صبح 82

از در خویشم مران کاین نه طریق وفاست

در همه شهری غریب در همه ملکی گداست

سعدی

شعر به وقت صبح 81

ساقی مگر وظیفه حافظ زیاده داد

کاشفته گشت طره دستار مولوی

حافظ

شعر به وقت صبح 80

در بیابان جنون سرگشته ام چون گرد باد

همرهی باید مرا مجنون صحرا گرد کو؟

رهی معیری