شعر به وقت صبح 79

گر به صورت گدای این کوییم

به صفت بین که ما چه سلطانیم

مولوی

شعر به وقت صبح 78

چشم عادت کرده با دیدار دوست

حیف باشد بعد از او بر دیگری

سعدی

شعر به وقت صبح 77

هله هش دار که در شهر دو سه طرارند

که به تدبیر کلاه از سر مه بردارند

مولوی

شعر به وقت صبح 76

جان غربت زده را زود به پابوس وطن

می‌رساند نفس برق سواری که مراست

صائب

شعر به وقت صبح 75

دوش در خواب خوش آشوب قیامت دیدم

صبح‌دم قامت آن سیم‌تر از جا بر خاست

فروغی بسطامی

شعر به وقت صبح 74

چون تویی از نسل آدم گشت پیدا نیست عیب

گر فرشته بوسه بربای منی آدم زند

امیرخسرو دهلوی

شعر به وقت صبح 73

چه واجم هر چه واجم واته‌شان بی

سخن از بیش و از کم واته‌شان بی

باباطاهر

شعر به وقت صبح 72

هست فتنه غمزة غماز زن 

لیک آن صد تو شود ز آواز زن

مولانا

شعر به وقت صبح 71

اینسوکشان سوی خوشان وآنسوکشان باناخوشان 

یا بگذرد یا بشکند کشتی درین گردابها

مولانا

شعر به وقت صبح 70

چاره هر درد را خلق به درمان کنند

درد تو را کرده عشق مایهٔ درمان دل

فروغی بسطامی