شعر به وقت صبح 19

گر ازین درد بمیرم چه دوا شاید کرد

کانک رنج تو کشد راه بدرمان نبرد

خواجوی کرمانی

شعر به وقت صبح 18

زبان واماند زین پس از بیانش

زبان را کار نقش است و نگاری

مولوی

شعر به وقت صبح 17

شب فراق که داند که تا سحر چند است

مگر کسی که به زندان عشق دربند است

سعدی

شعر به وقت صبح 16

تا همه خلوتیان جام صبوحی گیرند

چنگ صبحی به در پیر مناجات بریم

شعر به وقت صبح 15

در بیخودی تو خود را می‌جوی تا بیابی

زیرا فراق صعب است خاصه ز حق بریدن

شعر به وقت صبح 14

گر بگویم که مرا حال پریشانی نیست

رنگ رخسار خبر می‌دهد از سر ضمیر

شعر به وقت صبح 13

لبخند و ریشخند کسی در دلم نماند
هرکس هر آنچه داد، به آیینه پس گرفت

شعر به وقت صبح 12

می‌رود از فراق تو خون دل از دو دیده‌ام

دجله به دجله یم به یم، چشمه به چشمه جو به جو

شعر به وقت صبح 11

هر پسربچه که راهش به خیابان تو خورد

یک شبه مرد شد و یکه به میدان زد و مُرد

شعر به وقت صبح 10

باز آی تا به بوسه فشانم به پای تو

کز عشق پای بوس تو جانم به لب رسید