شعر به وقت صبح 64

عزم دیدار تو دارد جان بر لب آمده

بازگردد یا برآید چیست فرمان شما

حافظ

شعر به وقت صبح 63

خونابه می‌خورم ز غم و گریه می کنم

آری شراب گوهر هرکس برون دهد

امیرخسرو دهلوی

شعر به وقت صبح 62

یک موی ز هفت و هشت گر هست

این خلوت خاص را نشایید

مولوی

شعر به وقت صبح 61

شربت از کوزه نروید بود از جای دگر

همچو کوزه ز اصول مددش بی‌خبریم

مولوی

شعر به وقت صبح 60

ناله ز هجر و زوال خاست ز ذوق وصال

دانک بسی شکرهاست در گله یا مسلمین

مولوی

شعر به وقت صبح 59

دیر است که دلدار پیامی نفرستاد

ننوشت سلامی و کلامی نفرستاد

حافظ

شعر به وقت صبح 58

برابری به مه او روی نکرد مهی

که رو نساخت چو آیینه در برابر او

محتشم کاشانی

شعر به وقت صبح 57

رخ تو در خور چشم من است، لیک چه سود

که پرده از رخ تو برنمی‌توان انداخت

عراقی

شعر به وقت صبح 56

هر که با زلف گرهگیر تو پیوندی ساخت

ببریدم ز همه خلق و درو پیوستم

خواجوی کرمانی

شعر به وقت صبح 55

هم اگر عمر بود دامن کامی به کف آید

که گل از خار همی‌آید و صبح از شب تاری

سعدی