اندر تاملات یک کرگدن خسته

مرا تو جان عزیزی و یار محترمی
به هر چه حکم کنی بر وجود من حکمی
هزار تندی و سختی بکن که سهل بود
جفای مثل تو بردن که سابق کرمی
ندانم از سر و پایت کدام خوبترست
چه جای فرق که زیبا ز فرق تا قدمی
چنین که می گذری کافر و مسلمان را
نگه به توست که هم قبله ای و هم صنمی
نگویمت که گلی بر فراز سرو روان
که آفتاب جهان تاب بر سر علمی
تو مشک بوی سیه چشم را که دریابد
که همچو آهوی مشکین از آدمی برمی

سعدی