شعر به وقت صبح 158

با چابکان دلبر و شوخان دلفریب

بسیار درفتاده و اندک رهیده‌اند

سعدی

شعر به وقت صبح 157

چون ماه درین دایره هر چند تمامم

از پهلوی خویش است مدارم چه توان کرد

صائب

شعر به وقت صبح 156

منم دایم تو را خواهان، تو و خواهان خود دایم

مرا آن بخت کی باشد که تو خواهان من باشی؟

عراقی

شعر به وقت صبح 155

زخم شمشیر تو را میرم که در هر ضربتی

جان سلمان را حیات جاودانی می‌دهد

سلمان ساوجی

شعر به وقت صبح 154

ای تن آخر بجنب بر خود و جهدی بکن

جهد مبارک بود از چه تو پژمرده‌ای

مولوی

شعر به وقت صبح 153

ماهم از آه دل سوختگان بی خبر است

مگر آئینه شوق و دل آگاهش نیست

شهریار

شعر به وقت صبح 152

نام او گوی و نام من کم کن

تا لقب گویمت نکوگفتار

مولوی

شعر به وقت صبح 151

تا قصر زرد تاختی و لرزه اوفتاد

در قصرهای قیصر و در خانه‌های خان

حافظ

شعر به وقت صبح 150

گفتم که تا به گردن در لطف‌هات غرقم

قانع نگشت از من دلدار تا به گردن

مولوی

شعر به وقت صبح 149

با خاص و عام یکرنگ، از مشرب رساییم

بر خار و گل سمن ریز، چون نور ماهتابیم

صائب