شعر به وقت صبح 239

گر بت من ز در دیر درآید سرمست

از حرم بانگ برآرند که اسلام نماند

فروغی بسطامی

شعر به وقت صبح 238

وقت است که بر لاله خروشی بزنیم

بر سبزه و گل‌خانه فروشی بزنیم

عراقی

شعر به وقت صبح 237

شمشیر بود ابروی آن بدر منیر

و آن دیده به خون خوردن چستست چو شیر

ابوسعید ابوالخیر

شعر به وقت صبح 236

دلم امید فراوان به وصل روی تو داشت

ولی اجل به ره عمر رهزن امل است

حافظ

شعر به وقت صبح 235

اگر در وادی عشقت دل از ظلمت کشد لشگر

شکوهٔ لشگر دل را به زور یک نگه بشکن

محتشم کاشانی

شعر به وقت صبح 234

مرا هم نیمه جانی بود و در جان، محنت عشقت

به محنت داد جان لیکن، محبت‌ها چنان دارد

سلمان ساوجی

شعر به وقت صبح 233

این نامه نیست پیرهن کاغذین ماست

پرخون زدست هجر، به جانان که می برد؟

امیرخسرو دهلوی

شعر به وقت صبح 232

هر که لبهای تو را چشمهٔ حیوان شمرد

بی‌نصیب است هنوز از صفت انسانی

فروغی بسطامی

شعر به وقت صبح 231

دل ایمان ز تو شادان زهی استاد استادان

تو خود اسلام اسلامی تو خود ایمان ایمانی

مولوی

شعر به وقت صبح 230

گوهر پاک تو از مدحت ما مستغنیست

فکر مشاطه چه با حسن خداداد کند

حافظ