شعر صبح 116

خلق را زیر گنبد دوار
چشم ها کور و دیدنی بسیار
بر دو دیده نهم غمت کاین درد
داروی خاص خسرویست به بار
شمس تبریز گوهر عشقست
گوهر عشق را تو خوار مدار

مولانا

شعر صبح 115

رفیق مهربان و یار همدم
همه کس دوست می دارند و من هم
حدیث عشق اگر گویی گناهست
گناه اول ز حوا بود و آدم
غنیمت دان اگر دانی که هر روز
ز عمر مانده روزی می شود کم
برو شادی کن ای یار دل افروز
چو خاکت می خورد چندین مخور غم

سعدی

شعر صبح 114

تا چند زنم بروی دریاها خشت
بیزار شدم ز بت پرستان کنشت

خیام که گفت دوزخی خواهد بود
که رفت بدوزخ و که آمد ز بهشت


خیام

شعر صبح 113

دلا در روزه مهمان خدایی

طعام آسمانی را سرایی

در این مه چون در دوزخ ببندی

هزاران در ز جنت برگشایی

در این مه عذر ما بپذیر ای عشق

خطا کردیم ای ترک خطایی

خمش کردم که شرحش عشق گوید

که گفت او است جان را جان فزایی

مولانا

عر صبح 112

ای پیک راستان خبر یار ما بگو
احوال گل به بلبل دستان سرا بگو
هر کس که گفت خاک در دوست توتیاست
گو این سخن معاینه در چشم ما بگو
هر چند ما بدیم تو ما را بدان مگیر
شاهانه ماجرای گناه گدا بگو
جان پرور است قصهٔ ارباب معرفت
رمزی برو بپرس حدیثی بیا بگو

حافظ

شعر صبح 111

در کار مشکل می کند در بحر منزل می کند
جان قصه دل می کند کو عاشقی دل داده ای
شرمی بدار از ریش خود از ریش پرتشویش خود
بسته دو چشم از عاقبت در هرزه لب گشاده ای
خوب است عقل آن سری در عاقبت بینی جری
از حرص وز شهوت بری در عاشقی آماده ای

مولانا

شعر صبح 110

ای کاش که جای آرمیدن بودی
یا این ره دور را رسیدن بودی

کاش از پی صد هزار سال از دل خاک
چون سبزه امید بر دمیدن بودی


خیام

شعر صبح 108

آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است
یا رب این تأثیر دولت در کدامین کوکب است
کشته چاه زنخدان توام کز هر طرف
صد هزارش گردن جان زیر طوق غبغب است
من نخواهم کرد ترک لعل یار و جام می
زاهدان معذور داریدم که اینم مذهب است
آب حیوانش ز منقار بلاغت می چکد
زاغ کلک من به نام ایزد چه عالی مشرب است

حافظ

شعر صبح 107

بر آنم گر تو بازآیی که در پایت کنم جانی
و زین کمتر نشاید کرد در پای تو قربانی
میان عاشق و معشوق اگر باشد بیابانی
درخت ارغوان روید به جای هر مغیلانی
نه در زلف پریشانت من تنها گرفتارم
که دل دربند او دارد به هر مویی پریشانی
زمان رفته بازآید ولیکن صبر می باید
که مستخلص نمی گردد بهاری بی زمستانی

سعدی

شعر صبح 106

سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی
دل ز تنهایی به جان آمد خدا را همدمی
سوختم در چاه صبر از بهر آن شمع چگل
شاه ترکان فارغ است از حال ما کو رستمی
اهل کام و ناز را در کوی رندی راه نیست
ره روی باید جهان سوزی نه خامی بی غمی
خیز تا خاطر بدان ترک سمرقندی دهیم
کز نسیمش بوی جوی مولیان آید همی

حافظ