شعر صبح 105

گر یکی شاخی شکستم من ز گلزاری چه شد
ور ز سرمستی کشیدم زلف دلداری چه شد
ای فلک تا چند از این دستان و مکاری تو
گر یکی دم خوش نشیند یار با یاری چه شد
گر میان عاشق و معشوق کاری رفت رفت
تو نه معشوقی نه عاشق مر تو را باری چه شد
شمس تبریزی اگر من از جنون عشق تو
برشکستم عاشقان را کار و بازاری چه شد

مولانا

شعر صبح 104

ایام زمانه از کسی دارد ننگ
کو در غم ایام نشیند دلتنگ
می خور تو در آبگینه با ناله چنگ
زان پیش که آبگینه آید بر سنگ

خیام

شعر صبح 103

ما دل دوستان به جان بخریم
ور جهان دشمنست غم نخوریم
آن که صبر از جمال او نبود
به ضرورت جفای او ببریم
گر تو گویی خلاف عقلست این
عاقلان دیگرند و ما دگریم
ای نسیم صبا ز روضه انس
برگذر پیش از آن که درگذریم

سعدی

شعر صبح 102

سخت به ذوق می دهد باد ز بوستان نشان
صبح دمید و روز شد خیز و چراغ وانشان
طایفه ای سماع را عیب کنند و عشق را
زمزمه ای بیار خوش تا بروند ناخوشان
خرقه بگیر و می بده باده بیار و غم ببر
بی خبرست عاقل از لذت عیش بیهشان
تیغ به خفیه می خورم آه نهفته می کنم
گوش کجا که بشنود ناله زار خامشان
من نه به وقت خویشتن پیر و شکسته بوده ام
موی سپید می کند چشم سیاه اکدشان

سعدی

شعر صبح 101

عشق را جان بی قرار بود
یاد جان پیش عشق عار بود
همه بر قلب می زند عاشق
اندر آن صف که کارزار بود
عشق خود مرغزار شیرانست
کی سگی شیر مرغزار بود
همه کس را شکار کرد بلا
عاشقان را بلا شکار بود

مولانا

شعر صبح 100

سروقدی میان انجمنی
به که هفتاد سرو در چمنی
تو که همتای خویشتن بینی
لاجرم ننگری به مثل منی
در دهانت سخن نمی گویم
که نگنجد در آن دهن سخنی
وان که بیند برهنه اندامت
گوید این پرگلست پیرهنی
باد اگر بر من اوفتد ببرد
که نماندست زیر جامه تنی

سعدی

شعر صبح 99

عزیزی و کریم و لطف داری
ولیکن دور شو، چون هوشیاری
مرا یکدم چو ساقی کم دهد می
بگیرم دامن او را به زاری
که از اندیشه بیزارم، بده می
مرا تا کی به اندیشه سپاری؟!
برون و اندرون و جام و می نیست
ولیکن در سخن اینست جاری

مولانا

شعر صبح 98

عهد بشکستی و من بر سر پیمان بودم
شاکر نعمت و پرورده احسان بودم
روز هجرانت بدانستم قدر شب وصل
عجب ار قدر نبود آن شب و نادان بودم
که پسندد که فراموش کنی عهد قدیم
به وصالت که نه مستوجب هجران بودم
خرم آن روز که بازآیی و سعدی گوید
آمدی وه که چه مشتاق و پریشان بودم

سعدی

شعر صبح 97

گردن افراشته ام بر فلک از طالع خویش
کاین منم با تو گرفته ره صحرا در پیش
پایم امروز فرورفت به گنجینه کام
کامم امروز برآمد به مراد دل خویش
چون میسر شدی ای در ز دریا برتر
چون به دست آمدی ای لقمه از حوصله بیش
سعدی ار نوش وصال تو بیابد چه عجب
سال ها خورده ز زنبور سخن های تو نیش

سعدی

شعر صبح 96

ساقی بیار باده که ماه صیام رفت
درده قدح که موسم ناموس و نام رفت
مستم کن آن چنان که ندانم ز بیخودی
در عرصه خیال که آمد کدام رفت
زاهد غرور داشت سلامت نبرد راه
رند از ره نیاز به دارالسلام رفت
در تاب توبه چند توان سوخت همچو عود
می ده که عمر در سر سودای خام رفت
دیگر مکن نصیحت حافظ که ره نیافت
گمگشته ای که باده نابش به کام رفت

حافظ