شعر به وقت صبح 142

آنان که در بهار به صحرا نمی‌روند

بوی خوش ربیع بر ایشان محرمست

سعدی

شعر به وقت صبح 130

ور نیز جراحت به دوا باز هم آید

از جای جراحت نتوان برد نشان را

سعدی

شعر به وقت صبح 125

ابریق اگر آب تا به گردن نکنی

بیرون شدن از لوله تقاضا نکند

سعدی

شعر به وقت صبح 124

نمی‌دانند کز بیمار عشقت

حرارت بازننشیند به سردی

سعدی

شعر به وقت صبح 119

سوختگان عشق را دود به سقف می‌رود

وقع ندارد این سخن پیش فسرده آتشان

سعدی

شعر به وقت صبح 98

عشق من بر گل رخسار تو امروزی نیست

دیر سالست که من بلبل این بستانم

سعدی

شعر به وقت صبح 96

هیچ شک نیست که فریاد من آن جا برسد

عجب ار صاحب دیوان نرسد فریادم

سعدی

شعر به وقت صبح 82

از در خویشم مران کاین نه طریق وفاست

در همه شهری غریب در همه ملکی گداست

سعدی

شعر به وقت صبح 78

چشم عادت کرده با دیدار دوست

حیف باشد بعد از او بر دیگری

سعدی

شعر به وقت صبح 55

هم اگر عمر بود دامن کامی به کف آید

که گل از خار همی‌آید و صبح از شب تاری

سعدی