شعر به وقت صبح 128

ای چشم فراز کرده چون مظلومان

در حیله و مکر موی بشکافته‌ای

مولوی

شعر به وقت صبح 127

ز مژگان خدنگت خورده‌ام تی

رکه هر دم سوج دل زان بیشتر بی

باباطاهر

شعر به وقت صبح 126

چه سود ازین که بلندست دامن فانوس؟

چو هیچ وقت نیامد به کار گریهٔ شمع

صائب

شعر به وقت صبح 125

ابریق اگر آب تا به گردن نکنی

بیرون شدن از لوله تقاضا نکند

سعدی

شعر به وقت صبح 124

نمی‌دانند کز بیمار عشقت

حرارت بازننشیند به سردی

سعدی

شعر به وقت صبح 123

مجال نطق ندارم چرا که بیش از پیش

میان لاغر او در کنار کم ز کمست

خواجوی کرمانی

شعر به وقت صبح 122

شربتی داری که پنهانی به نومیدان دهی

تا فغان در ناورد از حسرتش اومیدوار

مولوی

شعر به وقت صبح 121

گر کام جان توان یافت از روی و موی دلبر

روزی به شب توان برد، شامی سحر توان کرد

فروغی بسطامی

شعر به وقت صبح 120

بین که چه خواهی کردنا بین که چه خواهی کردنا

گردن دراز کرده‌ای پنبه بخواهی خوردنا

مولوی

شعر به وقت صبح 119

سوختگان عشق را دود به سقف می‌رود

وقع ندارد این سخن پیش فسرده آتشان

سعدی