شعر به وقت صبح 175

ای چراغ آسمان و رحمت حق بر زمین

ناله من گوش دار و درد حال من ببین

مولوی

شعر به وقت صبح 170

تابش خورشید ازل پرورش جان و جهان

بر صفت گلبشکر پخت و بپرورد مرا

مولوی

شعر به وقت صبح 168

عشق چو بگشاد رخت سبز شود هر درخت

برگ جوان بردمد هر نفس از شاخ پیر

مولوی

شعر به وقت صبح 167

مژده از بخششی که نتوان یافت

به دو صد سال خون چشم و عنات

مولوی

شعر به وقت صبح 166

تو جهان زندگی و این جهان بندگی

تو ز شاه شه نشان والله نشان دیگری

مولوی

شعر به وقت صبح 164

من نیم کاره گفتم باقیش تو بگو

تو عقل عقل عقلی و من سخت کودنم

مولوی

شعر به وقت صبح 159

لولیان از شهر تن بیرون شوید

لولیان را کی پذیرد خان و مان

مولوی

شعر به وقت صبح 154

ای تن آخر بجنب بر خود و جهدی بکن

جهد مبارک بود از چه تو پژمرده‌ای

مولوی

شعر به وقت صبح 152

نام او گوی و نام من کم کن

تا لقب گویمت نکوگفتار

مولوی

شعر به وقت صبح 150

گفتم که تا به گردن در لطف‌هات غرقم

قانع نگشت از من دلدار تا به گردن

مولوی