شعر به وقت صبح 144

وگر بگیردت آتش به سوی چشم من آ

که سیل سیل روانست اشک دربارش

مولوی

شعر به وقت صبح 140

تن و جانی که خاک تو نباشد

تن او سله باشد جان او مار

مولوی

شعر به وقت صبح 139

تن و جانی که خاک تو نباشد

تن او سله باشد جان او مار

مولوی

شعر به وقت صبح 135

چو مرده مرده‌ای را کرد معزول

تو خوش بر عازل و معزول می‌خند

مولوی

شعر به وقت صبح 134

سر عشق به گوشش برد سر گفت به گوش جان

کس عهد کند با خود نی تو همگی مایی

مولوی

شعر به وقت صبح 132

یک زمان گرمی به کاری یک زمان سردی در آن

جز به فرمان حق این گرما و این سرما نبود

مولوی

شعر به وقت صبح 129

بخل ساقی باشد آن جا یا فساد باده‌ها

هر دو ناهموار باشد چون رود رهوار مست

مولوی

شعر به وقت صبح 128

ای چشم فراز کرده چون مظلومان

در حیله و مکر موی بشکافته‌ای

مولوی

شعر به وقت صبح 122

شربتی داری که پنهانی به نومیدان دهی

تا فغان در ناورد از حسرتش اومیدوار

مولوی

شعر به وقت صبح 120

بین که چه خواهی کردنا بین که چه خواهی کردنا

گردن دراز کرده‌ای پنبه بخواهی خوردنا

مولوی