شعر صبح 82

چون عهده نمی شود کسی فردا را
حالی خوش دار این دل پر سودا را
می نوش به ماهتاب ای ماه که ماه
بسیار بتابد و نیابد ما را


خیام

شعر صبح 81

ای خوشا عیشی که باشد ای خوشا نظاره ای
چون به اصل اصل خویش آید چنین هر پاره ای
دلبری که سنگ خارا گر ز لعلش بو برد
جان پذیرد سنگ خارا تا شود هشیاره ای
صبحدم بر راه دیری راهبم همراه شد
دیدمش هم درد خویش و دیدمش هم کاره ای
یک صراحی پیشم آورد آن حریف نیک خو
گشت جانم زان صراحی بیخودی خماره ای

مولانا

شعر صبح 80

دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس
که چنان ز او شده ام بی سر و سامان که مپرس
گفت وگوهاست در این راه که جان بگدازد
هر کسی عربده ای این که مبین آن که مپرس
گفتم از گوی فلک صورت حالی پرسم
گفت آن می کشم اندر خم چوگان که مپرس
گفتمش زلف به خون که شکستی گفتا
حافظ این قصه دراز است به قرآن که مپرس

حافظ

شعر صبح 79

ای که دایم به خویش مغروری
گر تو را عشق نیست معذوری
گرد دیوانگان عشق مگرد
که به عقل عقیله مشهوری
مستی عشق نیست در سر تو
رو که تو مست آب انگوری

حافظ

شعر صبح 78

مطربا اسرار ما را بازگو
قصه های جان فزا را بازگو
من گران گوشم بنه رخ بر رخم
وعده آن خوش لقا را بازگو
ماجرایی رفت جان را در الست
بازگو آن ماجرا را بازگو
مستجاب آمد دعای عاشقان
ای دعاگو آن دعا را بازگو

مولانا

شعر صبح 76

گو خلق بدانند که من عاشق و مستم
آوازه درستست که من توبه شکستم
ای ساقی از آن پیش که مستم کنی از می
من خود ز نظر در قد و بالای تو مستم
شب ها گذرد بر من از اندیشه رویت
تا روز نه من خفته نه همسایه ز دستم
بند همه غم های جهان بر دل من بود
دربند تو افتادم و از جمله برستم

سعدی

شعر صبح 75

اگر به تحفه جانان هزار جان آری
محقرست نشاید که بر زبان آری
تو را چه غم که مرا در غمت نگیرد خواب
تو پادشاه کجا یاد پاسبان آری
جواب تلخ چه داری بگوی و باک مدار
که شهد محض بود چون تو بر دهان آری
و گر به خنده درآیی چه جای مرهم ریش
که ممکنست که در جسم مرده جان آری

سعدی

شعر صبح 73

هر که شیرینی فروشد مشتری بر وی بجوشد
یا مگس را پر ببندد یا عسل را سر بپوشد
برگ چشمم می نخوشد در زمستان فراقت
وین عجب کاندر زمستان برگ های تر بخوشد
هر که معشوقی ندارد عمر ضایع می گذارد
همچنان ناپخته باشد هر که بر آتش نجوشد


سعدی

شعر صبح 72

برای چشم تو صد چشم بد توان دیدن
چه چشم داری ای چشم ما به تو روشن
به قدر گریه بود خنده تو یقین می دان
جزای گریه ابر است خنده های چمن
چو شاه دست به پشت و سرش فرومالد
که ای گزیده سرآخر تویی مخصص من
ز گفت توبه کنم توبه سود نیست مرا
به پیش پنجه ات ای ارسلان توبه شکن

مولانا

شعر صبح 71

آخر ای سنگ دل سیم زنخدان تا چند
تو ز ما فارغ و ما از تو پریشان تا چند
گوش در گفتن شیرین تو واله تا کی
چشم در منظر مطبوع تو حیران تا چند
تو سر ناز برآری ز گریبان هر روز
ما ز جورت سر فکرت به گریبان تا چند
رنگ دستت نه به حناست که خون دل ماست
خوردن خون دل خلق به دستان تا چن
سعدی از دست تو از پای درآید روزی
طاقت بار ستم تا کی و هجران تا چند

سعدی