شعر صبح 70

درخت اگر متحرک بدی ز جای به جا
نه رنج اره کشیدی نه زخم های جفا
چو آب بحر سفر کرد بر هوا در ابر
خلاص یافت ز تلخی و گشت چون حلوا
هوا چو حاقن گردد به چاه زهر شود
ببین ببین چه زیان کرد از درنگ هوا
چو اندکی بنمودم بدان تو باقی را
ز خوی خویش سفر کن به خوی و خلق خدا

مولانا

شعر صبح 69

چو گل هر دم به بویت جامه در تن
کنم چاک از گریبان تا به دامن
به قول دشمنان برگشتی از دوست
نگردد هیچ کس دوست دشمن
مکن کز سینه ام آه جگرسوز
برآید همچو دود از راه روزن
دلم را مشکن و در پا مینداز
که دارد در سر زلف تو مسکن

حافظ

شعر صبح 68

ز روی تست عید آثار ما را
بیا ای عید و عیدی آر ما را
چو ما در نیستی سر درکشیدیم
نگیرد غصه دستار ما را
شما را اطلس و شعر خیالی
خیال خوب آن دلدار ما را
شما را عید در سالی دو بارست
دو صد عیدست هر دم کار ما را
اگر عالم همه عیدست و عشرت
برو عالم شما را یار ما را
چو خاموشانه عشقت قوی شد
سخن کوتاه شد این بار ما را

مولانا

شعر صبح 67

چو ترک دلبر من شاهدی به شنگی نیست
چو زلف پرشکنش حلقه فرنگی نیست
دهانش ار چه نبینی مگر به وقت سخن
چو نیک درنگری چون دلم به تنگی نیست
به تیغ غمزه خون خوار لشکری بزنی
بزن که با تو در او هیچ مرد جنگی نیست
قوی به چنگ من افتاده بود دامن وصل
ولی دریغ که دولت به تیزچنگی نیست

سعدی

شعر صبح 66

دشمن به غلط گفت که من فلسفیم
ایزد داند که آنچه او گفت نیم
لیکن چو در این غم آشیان آمده ام
آخر کم از آنکه من بدانم که کیم


خیام

شعر صبح 65

آن زمانی را که چشم از چشم او مخمور بود
چون رسیدش چشم بد کز چشم ها مستور بود
از فراز عرش و کرسی بانگ تحسین می رسید
تا به پشت گاو و ماهی از رخش پرنور بود
شمع عشق افروز را یک بار دیگر اندرآر
کوری آن کس که او از عشرت ما دور بود
نقش شمس الدین تبریزیست جان جان عشق
کاین به دفترهای عشق اندر ازل مسطور بود

مولانا

شعر صبح 64

من آن نیم که دل از مهر دوست بردارم
و گر ز کینه دشمن به جان رسد کارم
کجا روم که دلم پای بند مهر کسیست
سفر کنید رفیقان که من گرفتارم
نه او به چشم ارادت نظر به جانب ما
نمی کند که من از ضعف ناپدیدارم
مرا به منظر خوبان اگر نباشد میل
درست شد به حقیقت که نقش دیوارم
کجا توانمت انکار دوستی کردن
که آب دیده گواهی دهد به اقرارم

سعدی

شعر صبح 63

چه رویست آن که دیدارش ببرد از من شکیبایی
گواهی می دهد صورت بر اخلاقش به زیبایی
نگارینا به هر تندی که می خواهی جوابم ده
اگر تلخ اتفاق افتد به شیرینی بیندایی
شبی خوش هر که می خواهد که با جانان به روز آرد
بسی شب روز گرداند به تاریکی و تنهایی
سخن پیدا بود سعدی که حدش تا کجا باشد
زبان درکش که منظورت ندارد حد زیبایی

سعدی

شعر صبح 62

می فکن بر صف رندان نظری بهتر از این
بر در میکده می کن گذری بهتر از این
آن که فکرش گره از کار جهان بگشاید
گو در این کار بفرما نظری بهتر از این
ناصحم گفت که جز غم چه هنر دارد عشق
برو ای خواجه عاقل هنری بهتر از این
من چو گویم که قدح نوش و لب ساقی بوس
بشنو از من که نگوید دگری بهتر از این

حافظ

شعر صبح 61

درد ما را نیست درمان الغیاث
هجر ما را نیست پایان الغیاث
در بهای بوسه ای جانی طلب
می کنند این دلستانان الغیاث
خون ما خوردند این کافردلان
ای مسلمانان چه درمان الغیاث

حافظ