شعر صبح 11

چه شدم من تو بگو هم که چه دانم شده ای
کی بگوید لب تو حرف بدین آسانی
وقت آن شد که دل رفته به ما بازآری
عقل ها را چو کبوتربچگان پرانی

حافظ

شعر صبح 10

به خدایی که تویی بنده بگزیده او
که بر این چاکر دیرینه کسی نگزینی
نازنینی چو تو پاکیزه دل و پاک نهاد
بهتر آن است که با مردم بد ننشینی

حافظ

شعر صبح 9

زان پیشتر که عالم فانی شود خراب
ما را ز جام باده گلگون خراب کن
ما مرد زهد و توبه و طامات نیستیم
با ما به جام باده صافی خطاب کن

حافظ

شعر صبح 8

امروز ترا دسترس فردا نیست
و اندیشه فردات بجز سودا نیست

ضایع مکن این دم ار دلت شیدا نیست
کاین باقی عمر را بها پیدا نیست

خیام

شعر صبح 7

ای از ورای پرده ها تاب تو تابستان ما
ما را چو تابستان ببر دل گرم تا بستان ما
ای آفتاب جان و دل ای آفتاب از تو خجل
آخر ببین کاین آب و گل چون بست گرد جان ما
ای صورت عشق ابد خوش رو نمودی در جسد
تا ره بری سوی احد جان را از این زندان ما

در دود غم بگشا طرب روزی نما از عین شب
روزی غریب و بوالعجب ای صبح نورافشان ما

مولانا

شعر صبح 6

در خرقه زن آتش که خم ابروی ساقی
بر می شکند گوشه محراب امامت
کوته نکند بحث سر زلف تو حافظ
پیوسته شد این سلسله تا روز قیامت


حافظ

شعر صبح 5

اندر سر ما خیال عشقت
هر روز که باد در فزون باد

لعل تو که هست جان حافظ
دور از لب مردمان دون باد


حافظ

شعر صبح 4

نگارا وقت آن آمد که دل با مهر پیوندی
که ما را بیش از این طاقت نماندست آرزومندی

نگفتی بی وفا یارا که از ما نگسلی هرگز
مگر در دل چنین بودت که خود با ما نپیوندی

سعدی

شبانه

تنها در آغوش توست که پیدا می شود ذهن گم شده ام
حال غریبی ست بیداری ام، کنار خوابیدنت..

شعر صبح 3

بر گلستانش گدازان شو چو برف
تا برآرد صد بهار از ماه دی

یا درآ و نرم نرمک مرده شو
تا تو را گویند ای قیوم حی

مولانا