شعر صبح 22

بگرفت کار حسنت چون عشق من کمالی
خوش باش زان که نبود این هر دو را زوالی
چون من خیال رویت جانا به خواب بینم
کز خواب می نبیند چشمم بجز خیالی
رحم آر بر دل من کز مهر روی خوبت
شد شخص ناتوانم باریک چون هلالی
حافظ مکن شکایت گر وصل دوست خواهی
زین بیشتر بباید بر هجرت احتمالی

حافظ

شعر صبح 21

ای لعبت خندان لب لعلت که مزیده ست؟
وی باغ لطافت به رویت که گزیده ست؟
ای خضر حلالت نکنم چشمه حیوان
دانی که سکندر به چه محنت طلبیده ست
با جمله برآمیزی و از ما بگریزی
جرم از تو نباشد گنه از بخت رمیده ست
رفت آن که فقاع از تو گشاییم دگربار
ما را بس از این کوزه که بیگانه مکیده ست
سعدی در بستان هوای دگری زن
وین کشته رها کن که در او گله چریده ست

سعدی

شعر صبح 20

گر کار فلک به عدل سنجیده بدی
احوال فلک جمله پسندیده بدی

ور عدل بدی بکارها در گردون
کی خاطر اهل فضل رنجیده بدی

خیام

شعر صبح 19

آنک به رقص آورد پرده دل بردرد
این همه بویش کند دیدن او خود جداست
دل چو شد از عشق گرم رفت ز دل ترس و شرم
شد نفسش آتشین عشق یکی اژدهاست
باده عشق ای غلام نیست حلال و حرام
پر کن و پیش آر جام بنگر نوبت که راست
ای دل پاک تمام بر تو هزاران سلام
جمله خوبان غلام جمله خوبی تو راست

مولانا

شعر صبح 18

چو عشق را تو ندانی بپرس از شب ها
بپرس از رخ زرد و ز خشکی لب ها
سلبت قلبی یا عشق خدعه و دها
کذبت حاشا لکن ملاحه و بها
به صد هزار لغت گر مدیح عشق کنم
فزونترست جمالش ز جمله دب ها

مولاتا

شعر صبح 17

تا کی ای دلبر دل من بار تنهایی کشد
ترسم از تنهایی احوالم به رسوایی کشد
دل نماند بعد از این با کس که گر خود آهنست
ساحر چشمت به مغناطیس زیبایی کشد
خود هنوزت پسته خندان عقیقین نقطه ایست
باش تا گردش قضا پرگار مینایی کشد
سعدیا دم درکش ار دیوانه خوانندت که عشق
گر چه از صاحب دلی خیزد به شیدایی کشد

سعدی

شعر صبح 16

چون چرخ بکام یک خردمند نگشت
خواهی تو فلک هفت شمر خواهی هشت

چون باید مرد و آرزوها همه هشت
چه مور خورد بگور و چه گرگ بدشت

خیام

شعر صبح 15

در غم یار، یار بایستی

یا غمم را کنار بایستی

دشمن عیب جوی بسیارست

دوستی غمگسار بایستی

چون رضای دل تو در غم ماست

یک چه باشد؟ هزار بایستی

یار لاحول گوی را چه کنم

یار شیرین عذار بایستی

همره بی وفا همی لنگد

همره راهوار بایستی

صد هزاران سخن نهان دارم

گوش را گوشوار بایستی

مولانا

شعر صبح 14

چو قطره از وطن خویش رفت و بازآمد
مصادف صدف او گشت و شد یکی گوهر
ز خویشتن سفری کن به خویش ای خواجه
که از چنین سفری گشت خاک معدن زر
ز تلخی و ترشی رو به سوی شیرینی
چنانک رست ز تلخی هزار گونه ثمر

مولانا

سقوط جنون

هنگامی که جهانت پاپیچ جهانم میشود، افکار درهم پیچیده ام، پیچیده تر میشود و می پیچم در جاری جنون...