شعر صبح 72

برای چشم تو صد چشم بد توان دیدن
چه چشم داری ای چشم ما به تو روشن
به قدر گریه بود خنده تو یقین می دان
جزای گریه ابر است خنده های چمن
چو شاه دست به پشت و سرش فرومالد
که ای گزیده سرآخر تویی مخصص من
ز گفت توبه کنم توبه سود نیست مرا
به پیش پنجه ات ای ارسلان توبه شکن

مولانا

شعر صبح 71

آخر ای سنگ دل سیم زنخدان تا چند
تو ز ما فارغ و ما از تو پریشان تا چند
گوش در گفتن شیرین تو واله تا کی
چشم در منظر مطبوع تو حیران تا چند
تو سر ناز برآری ز گریبان هر روز
ما ز جورت سر فکرت به گریبان تا چند
رنگ دستت نه به حناست که خون دل ماست
خوردن خون دل خلق به دستان تا چن
سعدی از دست تو از پای درآید روزی
طاقت بار ستم تا کی و هجران تا چند

سعدی

شعر صبح 70

درخت اگر متحرک بدی ز جای به جا
نه رنج اره کشیدی نه زخم های جفا
چو آب بحر سفر کرد بر هوا در ابر
خلاص یافت ز تلخی و گشت چون حلوا
هوا چو حاقن گردد به چاه زهر شود
ببین ببین چه زیان کرد از درنگ هوا
چو اندکی بنمودم بدان تو باقی را
ز خوی خویش سفر کن به خوی و خلق خدا

مولانا

شعر صبح 69

چو گل هر دم به بویت جامه در تن
کنم چاک از گریبان تا به دامن
به قول دشمنان برگشتی از دوست
نگردد هیچ کس دوست دشمن
مکن کز سینه ام آه جگرسوز
برآید همچو دود از راه روزن
دلم را مشکن و در پا مینداز
که دارد در سر زلف تو مسکن

حافظ

شعر صبح 68

ز روی تست عید آثار ما را
بیا ای عید و عیدی آر ما را
چو ما در نیستی سر درکشیدیم
نگیرد غصه دستار ما را
شما را اطلس و شعر خیالی
خیال خوب آن دلدار ما را
شما را عید در سالی دو بارست
دو صد عیدست هر دم کار ما را
اگر عالم همه عیدست و عشرت
برو عالم شما را یار ما را
چو خاموشانه عشقت قوی شد
سخن کوتاه شد این بار ما را

مولانا

شعر صبح 67

چو ترک دلبر من شاهدی به شنگی نیست
چو زلف پرشکنش حلقه فرنگی نیست
دهانش ار چه نبینی مگر به وقت سخن
چو نیک درنگری چون دلم به تنگی نیست
به تیغ غمزه خون خوار لشکری بزنی
بزن که با تو در او هیچ مرد جنگی نیست
قوی به چنگ من افتاده بود دامن وصل
ولی دریغ که دولت به تیزچنگی نیست

سعدی

شعر صبح 66

دشمن به غلط گفت که من فلسفیم
ایزد داند که آنچه او گفت نیم
لیکن چو در این غم آشیان آمده ام
آخر کم از آنکه من بدانم که کیم


خیام

شعر صبح 65

آن زمانی را که چشم از چشم او مخمور بود
چون رسیدش چشم بد کز چشم ها مستور بود
از فراز عرش و کرسی بانگ تحسین می رسید
تا به پشت گاو و ماهی از رخش پرنور بود
شمع عشق افروز را یک بار دیگر اندرآر
کوری آن کس که او از عشرت ما دور بود
نقش شمس الدین تبریزیست جان جان عشق
کاین به دفترهای عشق اندر ازل مسطور بود

مولانا

شعر صبح 64

من آن نیم که دل از مهر دوست بردارم
و گر ز کینه دشمن به جان رسد کارم
کجا روم که دلم پای بند مهر کسیست
سفر کنید رفیقان که من گرفتارم
نه او به چشم ارادت نظر به جانب ما
نمی کند که من از ضعف ناپدیدارم
مرا به منظر خوبان اگر نباشد میل
درست شد به حقیقت که نقش دیوارم
کجا توانمت انکار دوستی کردن
که آب دیده گواهی دهد به اقرارم

سعدی