شعرصبح 196

این یک دو سه روز نوبت عمر گذشت
چون آب به جویبار و چون باد به دشت
هرگز غم دو روز مرا یاد نگشت
روزی که نیامده ست و روزی که گذشت


حیام

شعر صبح 195

درخت اگر متحرک بدی ز جای به جا
نه رنج اره کشیدی نه زخم های جفا
فرات و دجله و جیحون چه تلخ بودندی
اگر مقیم بدندی به جای چون دریا
ز جنبش لهب و شعله چون بماند آتش
نهاد روی به خاکستری و مرگ و فنا
نگر به عیسی مریم که از دوام سفر
چو آب چشمه حیوان ست یحیی الموتی
نگر به احمد مرسل که مکه را بگذاشت
کشید لشکر و بر مکه گشت او والا
چو بر براق سفر کرد در شب معراج
بیافت مرتبه قاب قوس او ادنی
چو اندکی بنمودم بدان تو باقی را
ز خوی خویش سفر کن به خوی و خلق خدا

مولانا

شعر صبح 194

ز بردابرد عشق او چو بشنید این دل پاره
برآمد از وجود خویش و هر دو کون یک باره
کجا اسراربین آمد دمی کز کبر و کین آمد
حیاتی کز زمین آمد بود در بحر بیچاره
چو از مردان مدد یابی یکی عیش ابد یابی
سپاه بی عدد یابی به قهر نفس اماره
چه باشد صد قمر آن جا شود هر خاک زر آن جا
به غیر دل مبر آن جا که آن جا هست دل پاره
زهی دربخش دریایی برای جان بینایی
شمار ریگ هر جایی ز عشقش هست آواره
خوشا مشکا که می بیزی به راه شمس تبریزی
زهی باده که می ریزی برای جان میخواره

مولانا

شعر صبح 193

رغبت به عاشقان کن ای جان صدر غایب
بنشین میان مستان اینک مه و کواکب
چون طیبات خواندی بر طیبین فشاندی
طیبتر از تو کی بود ای معدن اطایب
عشق تو چون درآمد اندیشه مرد پیشش
عشق تو صبح صادق اندیشه صبح کاذب
ای عقل باش حیران نی وصل جو نه هجران
چون وصل گوش داری زان کس که نیست غایب
درکش رمیدگان را محنت رسیدگان را
زان جذبه های جانی ای جذبه تو غالب
نه از نقش های صورت نه از صاف و نه از کدورت
نه از ماضی و نه حالی نه از زهد نه از مراتب
عقلم برفت از جا باقیش را تو فرما
ای از درت نرفته کس ناامید و غایب

مولانا

شعر صبح 192

حجاب چهره جان می شود غبار تنم
خوشا دمی که از آن چهره پرده برفکنم
عیان نشد که چرا آمدم کجا رفتم
دریغ و درد که غافل ز کار خویشتنم
اگر ز خون دلم بوی شوق می آید
عجب مدار که همدرد نافه ختنم
بیا و هستی حافظ ز پیش او بردار
که با وجود تو کس نشنود ز من که منم

حافظ

شعر صبح 191

ماییم فداییان جانباز
گستاخ و دلیر و جسم پرداز
ز آغاز همه به آخر آیند
ز آخر برویم ما به آغاز
شش سوی مپر بپر از آن سو
کاندر دل تو رسید آواز
گر خواری وگر عزیزی این جا
زان سوست بقا و ملک و اعزاز
مگشای پر سخن کز آن سو
بی پر باشد همیشه پرواز
پوست سخنست اینچ گفتم
از پوست کی یافت مغز آن راز

مولانا

شعر صبح 190

با فراقت چند سازم برگ تنهاییم نیست
دستگاه صبر و پایاب شکیباییم نیست
مرد گستاخی نیم تا جان در آغوشت کشم
بوسه بر پایت دهم چون دست بالاییم نیست
درد دوری می کشم گر چه خراب افتاده ام
بار جورت می برم گر چه تواناییم نیست
طبع تو سیر آمد از من جای دیگر دل نهاد
من که را جویم که چون تو طبع هرجاییم نیست
سعدی آتش زبانم در غمت سوزان چو شمع
با همه آتش زبانی در تو گیراییم نیست


سعدی

شعر صبح 189

خوش خبر باشی ای نسیم شمال
که به ما می رسد زمان وصال
عرصه بزمگاه خالی ماند
از حریفان و جام مالامال
سایه افکند حالیا شب هجر
تا چه بازند شب روان خیال
حافظا عشق و صابری تا چند
ناله عاشقان خوش است بنال

حافظ

شعر صبح 188

مجلس خوش کن از آن دو پاره چوب
عود را درسوز و بربط را بکوب
مجلسی پرگرد بر خاشاک فکر
خیز ای فراش فرش جان بروب
ماه از آن پیک و محاسب می شود
کو نیاساید ز سیران و رکوب
گر به بو قانع نه ای تو هم بسوز
تا که معدن گردی ای کان عیوب
حد ندارد این سخن کوتاه کن
گر چه جان گلستان آمد جنوب

سعدب

شعر صبح 187

چنان به موی تو آشفته ام به بوی تو مست
که نیستم خبر از هر چه در دو عالم هست
مجال خواب نمی باشدم ز دست خیال
در سرای نشاید بر آشنایان بست
غلام دولت آنم که پای بند یکیست
به جانبی متعلق شد از هزار برست
نگاه من به تو و دیگران به خود مشغول
معاشران ز می و عارفان ز ساقی مست
برادران و بزرگان نصیحتم مکنید
که اختیار من از دست رفت و تیر از شست
خوشست نام تو بردن ولی دریغ بود
در این سخن که بخواهند برد دست به دست

سعدی