شعر صبح 138

مرگ ما هست عروسی ابد
سر آن چیست هو الله احد
آن عددها که در انگور بود
نیست در شیره کز انگور چکد
دیده دیده بود آن دیده
هیچ غیبی و سری زو نجهد
نار او نور شد از بهر خلیل
چشم خر شد به صفت چشم خرد
دیده تر دار تو جان را هر دم
نگهش دار ز دام قد و خد
ور نه می کوشد و بر می جوشد
ز آتش عشق احد تا به لحد

مولانا

شعر صبح 137

یوسف گمگشته بازآید به کنعان غم مخور
کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور
دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت
دایما یک سان نباشد حال دوران غم مخور
در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم
سرزنش ها گر کند خار مغیلان غم مخور
حال ما در فرقت جانان و ابرام رقیب
جمله می داند خدای حال گردان غم مخور

حافظ

شعر صبح 136

من از کجا غم و شادی این جهان ز کجا
من از کجا غم باران و ناودان ز کجا
هزارساله گذشتی ز عقل و وهم و گمان
تو از کجا و فشارات بدگمان ز کجا
کسی تو را و تو کس را به بز نمی گیری
تو از کجا و هیاهای هر شبان ز کجا
چو آدمی به یکی مار شد برون ز بهشت
میان کژدم و ماران تو را امان ز کجا
شرابخانه درآ و در از درون دربند
تو از کجا و بد و نیک مردمان ز کجا
خموش باش که گفتی بسی و کس نشنید
که این دهل ز چه بام ست و این بیان ز کجا

مولانا

شعر صبح 135

آمد بهار ای دوستان منزل به سروستان کنیم
تا بخت در رو خفته را چون بخت سرو استان کنیم
همچون غریبان چمن بی پا روان گشته به فن
هم بسته پا هم گام زن عزم غریبستان کنیم
ای غنچه گلگون آمدی وز خویش بیرون آمدی
با ما بگو چون آمدی تا ما ز خود خیزان کنیم
ای سبزپوشان چون خضر ای غیب ها گویان به سر
تا حلقه گوش از شما پردر و پرمرجان کنیم
بشنو ز گلشن رازها بی حرف و بی آوازها
برساخت بلبل سازها گر فهم آن دستان کنیم

مولانا

شعر صبح 134

هر صبح که روی لاله شبنم گیرد
بالای بنفشه در چمن خم گیرد
انصاف مرا ز غنچه خوش می آید
کو دامن خویشتن فراهم گیرد

خیام

شعر صبح 133

این طرفه آتشی که دمی برقرار نیست
گر نزد یار باشد وگر نزد یار نیست
صورت چه پای دارد کو را ثبات نیست
معنی چه دست گیرد چون آشکار نیست
تو مرد را ز گرد ندانی چه مردیست
در گرد مرد جوی که با گرد کار نیست
در فقر عهد کردم تا حرف کم کنم
اما گلی که دید که پهلویش خار نیست
ما خار این گلیم برادر گواه باش
این جنس خار بودن فخرست عار نیست

مولانا

شعر صبح 132

گویند بهشت و حور و کوثر باشد
جوی می و شیر و شهد و شکر باشد
پر کن قدح باده و بر دستم نه
نقدی ز هزار نسیه خوشتر باشد

خیام

شعر صبح 131

مگر نسیم سحر بوی یار من دارد
که راحت دل امیدوار من دارد
نشان راه سلامت ز من مپرس که عشق
زمام خاطر بی اختیار من دارد
دگر سر من و بالین عافیت هیهات
بدین هوس که سر خاکسار من دارد
مگر به درد دلی بازمانده ام یا رب
کدام دامن همت غبار من دارد

سعدی

شعر صبح 130

صد هزاران همچو ما غرقه در این دریای دل
تا چه باشد عاقبتشان وای دل ای وای دل
هر نواحی فوج فوج اندر گوی یا پشته ای
گاه پشته گاه گو از چیست از غوغای دل
گرد ما در می پری ای رشک ماه و مشتری
آمدی تا دل بری ای قاف و ای عنقای دل
ای که کالیوه بگشتی در جهان با پر جان
هیچ دیدی شیوه ای تو لایق سودای دل

مولانا

شعر صبح 129

صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است
وقت گل خوش باد کز وی وقت میخواران خوش است
مرغ خوشخوان را بشارت باد کاندر راه عشق
دوست را با ناله شب های بیداران خوش است
از زبان سوسن آزاده ام آمد به گوش
کاندر این دیر کهن کار سبکباران خوش است
حافظا ترک جهان گفتن طریق خوشدلیست
تا نپنداری که احوال جهان داران خوش است

حافظ