شعر صبح 177

افسر سلطان گل پیدا شد از طرف چمن
مقدمش یا رب مبارک باد بر سرو و سمن
خاتم جم را بشارت ده به حسن خاتمت
کاسم اعظم کرد از او کوتاه دست اهرمن
خنگ چوگانی چرخت رام شد در زیر زین
شهسوارا چون به میدان آمدی گویی بزن
گوشه گیران انتظار جلوه خوش می کنند
برشکن طرف کلاه و برقع از رخ برفکن
مشورت با عقل کردم گفت حافظ می بنوش
ساقیا می ده به قول مستشار مؤتمن

حافظ

شعر صبح 176

آن که دل من چو گوی در خم چوگان اوست
موقف آزادگان بر سر میدان اوست
چند نصیحت کنند بی خبرانم به صبر
درد مرا ای حکیم صبر نه درمان اوست
گر کند انعام او در من مسکین نگاه
ور نکند حاکمست بنده به فرمان اوست
حیرت عشاق را عیب کند بی بصر
بهره ندارد ز عیش هر که نه حیران اوست
چون تو گلی کس ندید در چمن روزگار
خاصه که مرغی چو من بلبل بستان اوست
سعدی اگر طالبی راه رو و رنج بر
کعبه دیدار دوست صبر بیابان اوست

سعدی

شعر صبح 175

قصر بود روح ما نی تل ویرانه ای
همدم ما یار ما نی دم بیگانه ای
نی دل خصم افکنی بل دل خویش افکنی
نی دل تن پروری عاشق جانانه ای
عاشق آن نور کیست جز دل نورانیی
فتنه آن شمع چیست جز تن پروانه ای
مسرح روح الله است جلوه روح القدس
زانک ورا آفتاب هست عزبخانه ای

مولانا

شعر صبح 174

دل برگرفتی از برم ای دوست دست گیر
کز دست می رود سرم ای دوست دست گیر
سر می نهم که پای برآرم ز دام عشق
وین کی شود میسرم ای دوست دست گیر
راضی شدم به یک نظر اکنون که وصل نیست
آخر بدین محقرم ای دوست دست گیر
سعدی نه بارها به تو برداشت دست عجز
یک بارش از سر کرم ای دوست دست گیر

سعدی

شعر صبح 172

تن مزن ای پسر خوش دم خوش کام بگو
بهر آرام دلم نام دلارام بگو
ور حدیث و صفت او شر و شوری دارد
صفت این دل تنگ شررآشام بگو
آه زندانی این دام بسی بشنودیم
حال مرغی که برسته ست از این دام بگو
ور تنور تو بود گرم و دعای تو قبول
غم هر ممتحن سوخته خام بگو
وگر از عام بترسی که سخن فاش کنی
سخن خاص نهان در سخن عام بگو
همچو اندیشه که دانی تو و دانای ضمیر
سخنی بی نقط و بی مد و ادغام بگو

مولانا

شعر صبح 171

گویند بهشت و حور و کوثر باشد
جوی می و شیر و شهد و شکر باشد

پر کن قدح باده و بر دستم نه
نقدی ز هزار نسیه خوشتر باشد

خیام

شعر صبح 170

چو عشق را هوس بوسه و کنار بود
که را قرار بود جان که را قرار بود
هزار ساغر می نشکند خمار مرا
دلم چو مست چنان چشم پرخمار بود
دلم ز آه شود ساکن و ازو خجلم
اگر چه آه ز ماه تو شرمسار بود
به از صبوری اندر زمانه چیزی نیست
ولی نه از تو که صبر از تو سخت عار بود
چو تو نگویی گفت تو گفت او باشد
چو تو نبافی بافنده کردگار بود

مولانا

شعر صبح 169

گاویست در آسمان و نامش پروین
یک گاو دگر نهفته در زیر زمین

چشم خردت باز کن از روی یقین
زیر و زبر دو گاو مشتی خر بین


خیام

شعر صبح 168

ای عاشقان ای عاشقان دیوانه ام کو سلسله
ای سلسله جنبان جان عالم ز تو پرغلغله
برخیز ای جان از جهان برپر ز خاک خاکدان
کز بهر ما بر آسمان گردان شده ست این مشعله
آن را که باشد درد دل کی رهزند باران گل
از عشق باشد او بحل کو را نشد که خردله
سلطان سلطانان شوی در ملک جاویدان شوی
بالاتر از کیوان شوی بیرون شوی زین مزبله
بی دل شو ار صاحب دلی دیوانه شو گر عاقلی
کاین عقل جزوی می شود در چشم عشقت آبله
رو رو دلا با قافله تنها مرو در مرحله
زیرا که زاید فتنه ها این روزگار حامله
در روز چون ایمن شدی زین رومی باعربده
شب هم مکن اندیشه ای زین زنگی پرزنگله
خامش کن ای شیرین لقا رو مشک بربند ای سقا
زیرا نگنجد موج ها اندر سبو و بلبله

مولانا

شعر صبح 167

هر ذره که در خاک زمینی بوده است
پیش از من و تو تاج و نگینی بوده است

گرد از رخ نازنین به آزرم فشان
کانهم رخ خوب نازنینی بوده است

خیام