شعر صبح 144

مرا چشمیست خون افشان ز دست آن کمان ابرو
جهان بس فتنه خواهد دید از آن چشم و از آن ابرو
هلالی شد تنم زین غم که با طغرای ابرویش
که باشد مه که بنماید ز طاق آسمان ابرو
دگر حور و پری را کس نگوید با چنین حسنی
که این را این چنین چشم است و آن را آن چنان ابرو
تو کافردل نمی بندی نقاب زلف و می ترسم
که محرابم بگرداند خم آن دلستان ابرو
اگر چه مرغ زیرک بود حافظ در هواداری
به تیر غمزه صیدش کرد چشم آن کمان ابرو

حافظ

شهر صبح 143

عشق تو خواند مرا کز من چه می گذری
نیکو نگر که منم آن را که می نگری
این شمع و خانه منم این دام و دانه منم
زین دام بی خبری چون دانه می شمری
اندر قیامت ما هر لحظه حشر نوست
زین حشر بی خبرند این مردم حشری
این روح گرد بدن چون چرخ گرد زمین
فالجسم جامده و الروح فی السفری

مولانا

شعر صبح 142

زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست
پیرهن چاک و غزل خوان و صراحی در دست
سر فرا گوش من آورد به آواز حزین
گفت ای عاشق دیرینه من خوابت هست
برو ای زاهد و بر دردکشان خرده مگیر
که ندادند جز این تحفه به ما روز الست
آن چه او ریخت به پیمانه ما نوشیدیم
اگر از خمر بهشت است وگر باده مست
خنده جام می و زلف گره گیر نگار
ای بسا توبه که چون توبه حافظ بشکست

حافظ

شعر صبح 141

عمرها در پی مقصود به جان گردیدیم
دوست در خانه و ما گرد جهان گردیدیم
گفته بودیم به خوبان که نباید نگریست
دل ببردند و ضرورت نگران گردیدیم
رفته بودیم به خلوت که دگر می نخوریم
ساقیا باده بده کز سر آن گردیدیم
سعدیا لشکر خوبان به شکار دل ما
گو میایید که ما صید فلان گردیدیم

سعدی

شعر صبح 140

شکست عهد مودت نگار دلبندم
برید مهر و وفا یار سست پیوندم
تطاولی که تو کردی به دوستی با من
من آن به دشمن خون خوار خویش نپسندم
من آن نیم که پذیرم نصیحت عقلا
پدر بگوی که من بی حساب فرزندم
بیا بیا صنما کز سر پریشانی
نماند جز سر زلف تو هیچ پابندم

سعدی

شعر صبح 139

یک جرعه می ز ملک کاووس به است
از تخت قباد و ملکت طوس به است
هر ناله که رندی به سحرگاه زند
از طاعت زاهدان سالوس به است

خیام

شعر صبح 138

مرگ ما هست عروسی ابد
سر آن چیست هو الله احد
آن عددها که در انگور بود
نیست در شیره کز انگور چکد
دیده دیده بود آن دیده
هیچ غیبی و سری زو نجهد
نار او نور شد از بهر خلیل
چشم خر شد به صفت چشم خرد
دیده تر دار تو جان را هر دم
نگهش دار ز دام قد و خد
ور نه می کوشد و بر می جوشد
ز آتش عشق احد تا به لحد

مولانا

شعر صبح 137

یوسف گمگشته بازآید به کنعان غم مخور
کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور
دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت
دایما یک سان نباشد حال دوران غم مخور
در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم
سرزنش ها گر کند خار مغیلان غم مخور
حال ما در فرقت جانان و ابرام رقیب
جمله می داند خدای حال گردان غم مخور

حافظ

شعر صبح 136

من از کجا غم و شادی این جهان ز کجا
من از کجا غم باران و ناودان ز کجا
هزارساله گذشتی ز عقل و وهم و گمان
تو از کجا و فشارات بدگمان ز کجا
کسی تو را و تو کس را به بز نمی گیری
تو از کجا و هیاهای هر شبان ز کجا
چو آدمی به یکی مار شد برون ز بهشت
میان کژدم و ماران تو را امان ز کجا
شرابخانه درآ و در از درون دربند
تو از کجا و بد و نیک مردمان ز کجا
خموش باش که گفتی بسی و کس نشنید
که این دهل ز چه بام ست و این بیان ز کجا

مولانا

شعر صبح 135

آمد بهار ای دوستان منزل به سروستان کنیم
تا بخت در رو خفته را چون بخت سرو استان کنیم
همچون غریبان چمن بی پا روان گشته به فن
هم بسته پا هم گام زن عزم غریبستان کنیم
ای غنچه گلگون آمدی وز خویش بیرون آمدی
با ما بگو چون آمدی تا ما ز خود خیزان کنیم
ای سبزپوشان چون خضر ای غیب ها گویان به سر
تا حلقه گوش از شما پردر و پرمرجان کنیم
بشنو ز گلشن رازها بی حرف و بی آوازها
برساخت بلبل سازها گر فهم آن دستان کنیم

مولانا