شعر صبح 134

هر صبح که روی لاله شبنم گیرد
بالای بنفشه در چمن خم گیرد
انصاف مرا ز غنچه خوش می آید
کو دامن خویشتن فراهم گیرد

خیام

شعر صبح 133

این طرفه آتشی که دمی برقرار نیست
گر نزد یار باشد وگر نزد یار نیست
صورت چه پای دارد کو را ثبات نیست
معنی چه دست گیرد چون آشکار نیست
تو مرد را ز گرد ندانی چه مردیست
در گرد مرد جوی که با گرد کار نیست
در فقر عهد کردم تا حرف کم کنم
اما گلی که دید که پهلویش خار نیست
ما خار این گلیم برادر گواه باش
این جنس خار بودن فخرست عار نیست

مولانا

شعر صبح 132

گویند بهشت و حور و کوثر باشد
جوی می و شیر و شهد و شکر باشد
پر کن قدح باده و بر دستم نه
نقدی ز هزار نسیه خوشتر باشد

خیام

شعر صبح 131

مگر نسیم سحر بوی یار من دارد
که راحت دل امیدوار من دارد
نشان راه سلامت ز من مپرس که عشق
زمام خاطر بی اختیار من دارد
دگر سر من و بالین عافیت هیهات
بدین هوس که سر خاکسار من دارد
مگر به درد دلی بازمانده ام یا رب
کدام دامن همت غبار من دارد

سعدی

شعر صبح 130

صد هزاران همچو ما غرقه در این دریای دل
تا چه باشد عاقبتشان وای دل ای وای دل
هر نواحی فوج فوج اندر گوی یا پشته ای
گاه پشته گاه گو از چیست از غوغای دل
گرد ما در می پری ای رشک ماه و مشتری
آمدی تا دل بری ای قاف و ای عنقای دل
ای که کالیوه بگشتی در جهان با پر جان
هیچ دیدی شیوه ای تو لایق سودای دل

مولانا

شعر صبح 129

صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است
وقت گل خوش باد کز وی وقت میخواران خوش است
مرغ خوشخوان را بشارت باد کاندر راه عشق
دوست را با ناله شب های بیداران خوش است
از زبان سوسن آزاده ام آمد به گوش
کاندر این دیر کهن کار سبکباران خوش است
حافظا ترک جهان گفتن طریق خوشدلیست
تا نپنداری که احوال جهان داران خوش است

حافظ

شعر صبح 128

نه از چینم حکایت کن نه از روم
که من دل با یکی دارم در این بوم
رطب شیرین و دست از نخل کوتاه
زلال اندر میان و تشنه محروم
نه بی او عشق می خواهم نه با او
که او در سلک من حیفست منظوم
رفیقان چشم ظاهربین بدوزید
که ما را در میان سریست مکتوم
چو آهن تاب آتش می نیارد
همی باید که پیشانی کند موم

سعدی

شعر صبح 127

به عمر خویش ندیدم شبی که مرغ دلم
نخواند بر گل رویت چه جای بلبل باغ
ز درد عشق تو امید رستگاری نیست
گریختن نتوانند بندگان به داغ
دلیل روی تو هم روی توست سعدی را
چراغ را نتوان دید جز به نور چراغ

سعدی

شعر صبح 126

من از تو روی نپیچم گرم بیازاری
که خوش بود ز عزیزان تحمل خواری
تو در دل من از آن خوشتری و شیرینتر
که من ترش بنشینم ز تلخ گفتاری
به انتظار عیادت که دوست می آید
خوشست بر دل رنجور عشق بیماری
تو می روی و مرا چشم و دل به جانب توست
ولی چه سود که جانب نگه نمی داری

سعدی

شعر صبح 125

تا کی غم آن خورم که دارم یا نه
وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

پرکن قدح باده که معلومم نیست
کاین دم که فرو برم برآرم یا نه

خیام