شعر صبح 146

فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش
گل در اندیشه که چون عشوه کند در کارش
جای آن است که خون موج زند در دل لعل
زین تغابن که خزف می شکند بازارش
ای که در کوچه معشوقه ما می گذری
بر حذر باش که سر می شکند دیوارش
صحبت عافیتت گر چه خوش افتاد ای دل
جانب عشق عزیز است فرومگذارش

حافظ

شعر صبح 145

هذیان که گفت دشمن به درون دل شنیدم
پی من تصوری را که بکرد هم بدیدم
همه عیب از من آمد که ز من چنین فن آمد
که به قصد کزدمی را سوی پای خود کشیدم
برسان به همدمانم که من از چه روگرانم
چو گزید مار رانم ز سیه رسن رمیدم
به ضمیر همچو گلخن سگ مرده درفکندم
ز ضمیر همچو گلشن گل و یاسمن بچیدم
چو به حال خویش شادی تو به من کجا فتادی
پس کار خویشتن رو که نه شیخ و نه مریدم
تو بگیر آن چنانک بنگفتم این سخن هم
اگرم به یاد بودی به خدا نمی چخیدم

مولانا

شعر صبح 144

مرا چشمیست خون افشان ز دست آن کمان ابرو
جهان بس فتنه خواهد دید از آن چشم و از آن ابرو
هلالی شد تنم زین غم که با طغرای ابرویش
که باشد مه که بنماید ز طاق آسمان ابرو
دگر حور و پری را کس نگوید با چنین حسنی
که این را این چنین چشم است و آن را آن چنان ابرو
تو کافردل نمی بندی نقاب زلف و می ترسم
که محرابم بگرداند خم آن دلستان ابرو
اگر چه مرغ زیرک بود حافظ در هواداری
به تیر غمزه صیدش کرد چشم آن کمان ابرو

حافظ

شهر صبح 143

عشق تو خواند مرا کز من چه می گذری
نیکو نگر که منم آن را که می نگری
این شمع و خانه منم این دام و دانه منم
زین دام بی خبری چون دانه می شمری
اندر قیامت ما هر لحظه حشر نوست
زین حشر بی خبرند این مردم حشری
این روح گرد بدن چون چرخ گرد زمین
فالجسم جامده و الروح فی السفری

مولانا

شعر صبح 142

زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست
پیرهن چاک و غزل خوان و صراحی در دست
سر فرا گوش من آورد به آواز حزین
گفت ای عاشق دیرینه من خوابت هست
برو ای زاهد و بر دردکشان خرده مگیر
که ندادند جز این تحفه به ما روز الست
آن چه او ریخت به پیمانه ما نوشیدیم
اگر از خمر بهشت است وگر باده مست
خنده جام می و زلف گره گیر نگار
ای بسا توبه که چون توبه حافظ بشکست

حافظ

شعر صبح 141

عمرها در پی مقصود به جان گردیدیم
دوست در خانه و ما گرد جهان گردیدیم
گفته بودیم به خوبان که نباید نگریست
دل ببردند و ضرورت نگران گردیدیم
رفته بودیم به خلوت که دگر می نخوریم
ساقیا باده بده کز سر آن گردیدیم
سعدیا لشکر خوبان به شکار دل ما
گو میایید که ما صید فلان گردیدیم

سعدی

شعر صبح 140

شکست عهد مودت نگار دلبندم
برید مهر و وفا یار سست پیوندم
تطاولی که تو کردی به دوستی با من
من آن به دشمن خون خوار خویش نپسندم
من آن نیم که پذیرم نصیحت عقلا
پدر بگوی که من بی حساب فرزندم
بیا بیا صنما کز سر پریشانی
نماند جز سر زلف تو هیچ پابندم

سعدی

شعر صبح 139

یک جرعه می ز ملک کاووس به است
از تخت قباد و ملکت طوس به است
هر ناله که رندی به سحرگاه زند
از طاعت زاهدان سالوس به است

خیام

شعر صبح 138

مرگ ما هست عروسی ابد
سر آن چیست هو الله احد
آن عددها که در انگور بود
نیست در شیره کز انگور چکد
دیده دیده بود آن دیده
هیچ غیبی و سری زو نجهد
نار او نور شد از بهر خلیل
چشم خر شد به صفت چشم خرد
دیده تر دار تو جان را هر دم
نگهش دار ز دام قد و خد
ور نه می کوشد و بر می جوشد
ز آتش عشق احد تا به لحد

مولانا

شعر صبح 137

یوسف گمگشته بازآید به کنعان غم مخور
کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور
دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت
دایما یک سان نباشد حال دوران غم مخور
در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم
سرزنش ها گر کند خار مغیلان غم مخور
حال ما در فرقت جانان و ابرام رقیب
جمله می داند خدای حال گردان غم مخور

حافظ