شعر صبح 156

زان کوزهٔ می که نیست در وی ضرری
پر کن قدحی بخور بمن ده دگری
زان پیشتر ای صنم که در رهگذری
خاک من و تو کوزه کند کوزه گری

خیام

شعر صبح 155

نصیحتی کنمت بشنو و بهانه مگیر
هر آن چه ناصح مشفق بگویدت بپذیر
ز وصل روی جوانان تمتعی بردار
که در کمینگه عمر است مکر عالم پیر
معاشری خوش و رودی بساز می خواهم
که درد خویش بگویم به ناله بم و زیر
می دوساله و محبوب چارده ساله
همین بس است مرا صحبت صغیر و کبیر
دل رمیده ما را که پیش می گیرد
خبر دهید به مجنون خسته از زنجیر

حافظ

شعر صبح 154

چه باشد گر نگارینم بگیرد دست من فردا
ز روزن سر درآویزد چو قرص ماه خوش سیما
بدو گویم به جان تو که بی تو ای حیات جان
نه شادم می کند عشرت نه مستم می کند صهبا
تو می دانی که من بی تو نخواهم زندگانی را
مرا مردن به از هجران به یزدان کاخرج الموتی
تویی جان من و بی جان ندانم زیست من باری
تویی چشم من و بی تو ندارم دیده بینا

مولانا

شعر صبح 153

عشق جانست عشق تو جانتر
لطف درمان وز تو درمانتر
جان سپردن به عشق آسانست
وز پی عشق توست آسانتر
عشق تو کان دولت ابدست
لیک وصل جمال تو کانتر
دیدن تو به صد چو جان ارزان
عوض نیم جانم ارزانتر
همه ز افلاک عشق در ترسند
وان فلک در غم تو ترسانتر
شمس تبریز همتی می دار
تا شوم در تو من عجب دانتر

مولانا

شعر صبح 152

آن سرو ناز بین که چه خوش می رود به راه
وان چشم آهوانه که چون می کند نگاه
گل با وجود او چو گیاست پیش گل
مه پیش روی او چو ستارست پیش ماه
دل خود دریغ نیست که از دست من برفت
جان عزیز بر کف دستست گو بخواه
بیچارگان بر آتش مهرت بسوختند
آه از تو سنگ دل که چه نامهربانی آه
گفتم بنالم از تو به یاران و دوستان
باشد که دست ظلم بداری ز بی گناه
بازم حفاظ دامن همت گرفت و گفت
از دوست جز به دوست مبر سعدیا پناه

سعدی

شعر صبح 151

عشق شمس حق و دین کان گوهر کانی است آن
در دو عالم جان و دل را دولت معنی است آن
آن می باقی بود اول که جان زاید از او
پس دروغ است آنک می جان است کان ثانی است آن
چون میان عقل و تن افتاد از می سه طلاق
هر تنی کو با خرد جفت است آن زانی است آن
در دل تنگ هوس باده بقا ساکن نگشت
هر دلی کاین می در او بنشست میدانی است آن
مطرب مستور بی پرده یکی چنگی بزن
وارهان از نام و ننگم گر چه بدنامی است آن

مولانا

شعر صبح 150

چشمم همی پرد مگر آن یار می رسد
دل می جهد نشانه که دلدار می رسد
آن دل که پاره پاره شد و پاره هاش خون
آن پاره پاره رفته به یک بار می رسد
آن خارخار باغ و تقاضاش رد نشد
گل های خوش عذار سوی خار می رسد
ای مفلسان باغ خزان راهتان بزد
سلطان نوبهار به ایثار می رسد
در خامشیست تابش خورشید بی حجاب
خاموش کاین حجاب ز گفتار می رسد

مولانا

شعر صبح 149

این خرقه که من دارم در رهن شراب اولی
وین دفتر بی معنی غرق می ناب اولی
چون مصلحت اندیشی دور است ز درویشی
هم سینه پر از آتش هم دیده پرآب اولی
از همچو تو دلداری دل برنکنم آری
چون تاب کشم باری زان زلف به تاب اولی
چون پیر شدی حافظ از میکده بیرون آی
رندی و هوسناکی در عهد شباب اولی

حافظ

شعر صبح 148

صحرا خوشست لیک چو خورشید فر دهد
بستان خوشست لیک چو گلزار بر دهد
بوسه به او رسد که رخش همچو زر بود
او را نمی رسد که رود مال و زر دهد
ما را شکرلبیست شکرها گدای اوست
ما را شهنشهیست که ملک و ظفر دهد
بگریز سوی عشق و بپرهیز از آن بتی
کو دلبری نماید و خون جگر دهد
خود پر کند دو دیده ما را به حسن خویش
گر ماه آن ببیند در حال سر دهد
خامش ز حرف گفتن تا بوک عقل کل
ما را ز عقل جزوی راه و عبر دهد

مولانا

شعر صبح 147

ای پیک راستان خبر یار ما بگو
احوال گل به بلبل دستان سرا بگو
برهم چو می زد آن سر زلفین مشکبار
با ما سر چه داشت ز بهر خدا بگو
آن کس که منع ما ز خرابات می کند
گو در حضور پیر من این ماجرا بگو
جان ها ز دام زلف چو بر خاک می فشاند
بر آن غریب ما چه گذشت ای صبا بگو
جان پرور است قصهٔ ارباب معرفت
رمزی برو بپرس حدیثی بیا بگو

حافظ