شعر صبح 210

چون عمر به سر رسد چه شیرین و چه تلخ
پیمانه چو پر شود چه بغداد و چه بلخ

می نوش که بعد از من و تو ماه بسی
از سَلخ به غٌرّه آید از غره به سلخ

خیام

شعر صبح 209

به جان پیر خرابات و حق صحبت او
که نیست در سر من جز هوای خدمت او
چراغ صاعقه آن سحاب روشن باد
که زد به خرمن ما آتش محبت او
بیا که دوش به مستی سروش عالم غیب
نوید داد که عام است فیض رحمت او
نمی کند دل من میل زهد و توبه ولی
به نام خواجه بکوشیم و فر دولت او
مدام خرقه حافظ به باده در گرو است
مگر ز خاک خرابات بود فطرت او

حافظ

شعر صبح 208

زنده کدامست بر هوشیار
آن که بمیرد به سر کوی یار
عاشق دیوانه سرمست را
پند خردمند نیاید به کار
شربت زهر ار تو دهی نیست تلخ
کوه احد گر تو نهی نیست بار
درد نهانی دل تنگم بسوخت
لاجرمم عشق ببود آشکار
گر گله از ماست شکایت بگوی
ور گنه از توست غرامت بیار
سعدی اگر زخم خوری غم مخور
فخر بود داغ خداوندگار

سعدی

شعر صبح 206

جز جانب دل به دل نیاییم
یک لحظه برون دل نپاییم
همچون جگر کباب عاشق
جز آتش عشق را نشاییم
ما ذره آفتاب عشقیم
ای عشق برآی تا برآییم
ور زانک بجویی و نیابی
بدهیم نشان که ما کجاییم
در خانه چو آفتاب درتافت
گرد سر روزن سراییم

مولانا

شعر صبح 205

بی تو حرامست به خلوت نشست
حیف بود در به چنین روی بست
این چه نظر بود که خونم بریخت
وین چه نمک بود که ریشم بخست
ما به تو یک باره مقید شدیم
مرغ به دام آمد و ماهی به شست
بار مذلت بتوانم کشید
عهد محبت نتوانم شکست
هرگز اگر راه به معنی برد
سجده صورت نکند بت پرست
وین رمقی نیز که هست از وجود
پیش وجودت نتوان گفت هست

سعدی

شعر صبح 204

ساقی بیار باده که ماه صیام رفت
درده قدح که موسم ناموس و نام رفت
مستم کن آن چنان که ندانم ز بیخودی
در عرصه خیال که آمد کدام رفت
دل را که مرده بود حیاتی به جان رسید
تا بویی از نسیم می اش در مشام رفت
در تاب توبه چند توان سوخت همچو عود
می ده که عمر در سر سودای خام رفت
دیگر مکن نصیحت حافظ که ره نیافت
گمگشته ای که باده نابش به کام رفت

حافظ

شعر صبح 203

چقدر
خاطره ی ناتمام
دارم من!

که اسم ِ تک تکشان
حکمت است و
تقدیر است. .


حسین زحمتکش

شعر صبح 202

می لعل مذابست و صراحی کان است
جسم است پیاله و شرابش جان است

آن جام بلورین که ز می خندان است
اشکی است که خون دل درو پنهان است

خیام

شعر صبح 201

شهامت می‌خواهد
دوست داشتن کسی که
هیچ وقت
هیچ زمان
سهم تو نخواهد شد...

"ویسلاوا شیمبورسکا"

شعر صبح 200

زهی چشم مرا حاصل شده آیین خون ریزی
ز هجران خداوندی شمس الدین تبریزی
ایا ای ابر گر تو یک نظر از نرگسش یابی
به جای آب آب زندگانی و گهربیزی
به هنگامی که هر جانی به جانی جفت می گردند
بفرمودند گر جانی به جان او نیامیزی
هر آنچ از روح او آید به وهم روح ها ناید
که خشتک کی تواند کرد اندر جامه تیریزی
بیا ای عقل کل با من که بردابرد او بینی
ورای بحر روحانی بدان شرطی که نگریزی
ایا ای عقل و تمییزی که لاف دیدنش داری
وآنگه باخودی بالله که بی الهام و تمییزی

مولانا