شعر صبح 95

خورشید زیر سایه زلف چو شام اوست
طوبی غلام قد صنوبرخرام اوست
آن قامتست نی به حقیقت قیامتست
زیرا که رستخیز من اندر قیام اوست
بیچاره مانده ام همه روزی به دام او
و اینک فتاده ام به غریبی که کام اوست
هر لحظه در برم دل از اندیشه خون شود
تا خود غلام کیست که سعدی غلام اوست

سعدی

شعر صبح 94

ای قلب و درست را روایی
پیش تو که زفت کیمیایی
در عشق تو پاشکستگانند
دارند امید پرگشایی
در تو مگسی چو دل ببندد
یابد ز درت پر همایی
خاموش که هر محال و صعبی
آسان شود از کف خدایی

مولانا

شعر صبح 93

سوی اطفال بیامد به کرم مادر روزه
مهل ای طفل به سستی طرف چادر روزه
بنگر دست رضا را که بهاری است خدا را
بنگر جنت جان را شده پرعبهر روزه
تو گلا غرقه خونی ز چیی دلخوش و خندان
مگر اسحاق خلیلی خوشی از خنجر روزه
ز چیی عاشق نانی بنگر تازه جهانی
بستان گندم جانی هله از بیدر روزه

مولانا

شعر صبح 92

هر که بر خوان این هوس خام است
نیست معنی درو، همه نام است
هر که از عشق بی‌خبر باشد
اندرین ره بسان خر باشد
هر که عاشق نگشت در معنی
آدمی صورت است و خر معنی

عراقی

شعر صبح 91

ترکیب طبایع چو به کام تو دمی است رو شاد بزی اگرچه برتو ستمی است با اهل خرد باش که اصل تن تو گردی و نسیمی و غباری و دمی است خیام

شعر صبح 90

دوست سلطان و دل ولایت اوست
خرم آن دل که در حمایت اوست
هر که را دل به عشق اوست گرو
از ازل تا ابد ولایت اوست
منتها اوست طالب او را
مقبل آن کس که او نهایت اوست
سیف فرغانی ار سخن شنود
اندکی زین نمط کفایت اوست


سیف فرغانی

شعر صبح 89

در راه فرید کاتب فرزانه
بگشاد شبی در تناسل خانه
آورده به صحرای جهان مردانه
خوارزمیکی باره و دندانه


انوری

شعر صبح 88

می برزند ز مشرق شمع فلک زبانه
ای ساقی صبوحی درده می شبانه
گر می به جان دهندت بستان که پیش دانا
ز آب حیات بهتر خاک شرابخانه
صوفی چگونه گردد گرد شراب صافی
گنجشک را نگنجد عنقا در آشیانه
صوفی و کنج خلوت سعدی و طرف صحرا
صاحب هنر نگیرد بر بی هنر بهانه

سعدی

شعر صبح 87

چون بر رخ ما عکس جمال تو برآید
بر چهره ما خاک چو گلگونه نماید
اشکم چو دهل گشته و دل حامل اسرار
چون نه مهه گشتست ندانی که بزاید
شاهیست دل اندر تن ماننده گاوی
وین گاو ببیند شه اگر ژاژ نخاید
از خانه عشق آنک بپرد چو کبوتر
هر جا که رود عاقبت کار بیاید

مولانا

شعر صبح 86

کجاست مطرب جان تا ز نعره های صلا
درافکند دم او در هزار سر سودا
از آنک توبه چو بندست بند نپذیرد
علو موج چو کهسار و غره دریا
مرا به جمله جهان کار کس نیاید خوش
که کارهای تو دیدم مناسب و همتا
وگر دوا بود این را تو خود روا داری
به کاه گل که بیندوده است بام سما

مولانا