شعر به وقت صبح 253

ز افتادگی به مسند عزت رسیده است

یوسف کند چگونه فراموش چاه را؟

صائب

شعر به وقت صبح 218

از گرانسنگی نمی‌جنبم ز جای خویشتن

تیغ اگر چون کوه بر بالای سر باشد مرا

صائب

شعر به وقت صبح 192

خطر در آب زیرکاه بیش از بحر می‌باشد

من از همواری این خلق ناهموار می‌ترسم

صائب

شعر به وقت صبح 165

نیست امروز کسی قابل زنجیر جنون

آخر این سلسله بر گردن ما می‌افتد!

صائب

شعر به وقت صبح 157

چون ماه درین دایره هر چند تمامم

از پهلوی خویش است مدارم چه توان کرد

صائب

شعر به وقت صبح 149

با خاص و عام یکرنگ، از مشرب رساییم

بر خار و گل سمن ریز، چون نور ماهتابیم

صائب

شعر به وقت صبح 145

در نگیرد صحبت پیر و جوان با یکدگر

با کمان یک دم مدارا تیر نتوانست کرد

صائب

شعر به وقت صبح 126

چه سود ازین که بلندست دامن فانوس؟

چو هیچ وقت نیامد به کار گریهٔ شمع

صائب

شعر به وقت صبح 113

در جهان آگهی خضری دچار من نشد

می‌روم از خود برون، شاید که پیش آید کسی

صائب

شعر به وقت صبح 107

صائب شکایت از ستم یار چون کند؟

هر جا که عشق هست، جفا و وفا یکی است

صائب