شعر به وقت صبح 242

زاهدان کز می و معشوق مرا منع کنند

چون شدم کشته ز تیغم به چه می‌ترسانند

خواجوی کرمانی

شعر به وقت صبح 202

لعل تو در چشم من باده بود در قدح

مهر تو در جان من گنج بود در خراب

خواجوی کرمانی

شعر به وقت صبح 143

با سرو قدان مجلس خلوت نتوان ساخت

تا کم نشود مشغلهٔ بی سر و پایان

خواجوی کرمانی

شعر به وقت صبح 123

مجال نطق ندارم چرا که بیش از پیش

میان لاغر او در کنار کم ز کمست

خواجوی کرمانی

شعر به وقت صبح 56

هر که با زلف گرهگیر تو پیوندی ساخت

ببریدم ز همه خلق و درو پیوستم

خواجوی کرمانی

شعر به وقت صبح 50

سرو سهی که هست شب و روز در قیام

چون قامتت بدید بر او فرض شد نماز

خواجوی کرمانی

شعر به وقت صبح 33

ای دل صبور باش و مخور غم که عاقبت

این شام صبح گردد و این شب سحر شود

خواجوی کرمانی

شعر به وقت صبح 21

مجال نیست که در شب کسی برآرد 

سرز بسکه دست برآورده‌اند عیاران

خواجوی کرمانی

شعر به وقت صبح 19

گر ازین درد بمیرم چه دوا شاید کرد

کانک رنج تو کشد راه بدرمان نبرد

خواجوی کرمانی