شعر به وقت صبح 84

هر گه که آن خسرو زرین کمر از جا برخاست

آسمان گفت که قرص قمر از جا بر خاست

فروغی بسطامی

شعر به وقت صبح 83

عشق چون پا در میان دل نهاد

دست با غم در کمر دارد دلم

سیف فرغانی

شعر به وقت صبح 82

از در خویشم مران کاین نه طریق وفاست

در همه شهری غریب در همه ملکی گداست

سعدی

شعر به وقت صبح 81

ساقی مگر وظیفه حافظ زیاده داد

کاشفته گشت طره دستار مولوی

حافظ

شعر به وقت صبح 80

در بیابان جنون سرگشته ام چون گرد باد

همرهی باید مرا مجنون صحرا گرد کو؟

رهی معیری

شعر به وقت صبح 79

گر به صورت گدای این کوییم

به صفت بین که ما چه سلطانیم

مولوی

شعر به وقت صبح 78

چشم عادت کرده با دیدار دوست

حیف باشد بعد از او بر دیگری

سعدی

شعر به وقت صبح 77

هله هش دار که در شهر دو سه طرارند

که به تدبیر کلاه از سر مه بردارند

مولوی

شعر به وقت صبح 76

جان غربت زده را زود به پابوس وطن

می‌رساند نفس برق سواری که مراست

صائب

شعر به وقت صبح 75

دوش در خواب خوش آشوب قیامت دیدم

صبح‌دم قامت آن سیم‌تر از جا بر خاست

فروغی بسطامی