شعر صبح 219

مرا تو جان عزیزی و یار محترمی
به هر چه حکم کنی بر وجود من حکمی
هزار تندی و سختی بکن که سهل بود
جفای مثل تو بردن که سابق کرمی
ندانم از سر و پایت کدام خوبترست
چه جای فرق که زیبا ز فرق تا قدمی
چنین که می گذری کافر و مسلمان را
نگه به توست که هم قبله ای و هم صنمی
نگویمت که گلی بر فراز سرو روان
که آفتاب جهان تاب بر سر علمی
تو مشک بوی سیه چشم را که دریابد
که همچو آهوی مشکین از آدمی برمی

سعدی

شعر صبح 218

آن کز دهن تو رنگ دارد
انصاف که رزق تنگ دارد
ماهی که بیافت آب حیوان
بر خشک چرا درنگ دارد
ما را باری نگار خوش قول
اندر بر خود چو چنگ دارد
هر جان که در این روش بلنگد
جان تو که عذر لنگ دارد
سنگین جانی که با چنین لعل
سودای کلوخ و سنگ دارد
خامش کن و جاه گفت کم جوی
کاین جاه مزاج بنگ دارد

مولانا

شعر صبح 216

حناست آن که ناخن دلبند رشته ای
یا خون بی دلیست که دربند کشته ای
وین طرفه تر که تا دل من دردمند توست
حاضر نبوده یک دم و غایب نگشته ای
ما دفتر از حکایت عشقت نبسته ایم
تو سنگ دل حکایت ما درنوشته ای
از عنبر و بنفشه تو بر سر آمدست
آن موی مشک بوی که در پای هشته ای
سر می نهند پیش خطت عارفان پارس
بیتی مگر ز گفته سعدی نبشته ای

سعدی

شعر صبح 214

لبش می بوسم و در می کشم می
به آب زندگانی برده ام پی
لبش می بوسد و خون می خورد جام
رخش می بیند و گل می کند خوی
بزن در پرده چنگ ای ماه مطرب
رگش بخراش تا بخروشم از وی
نجوید جان از آن قالب جدایی
که باشد خون جامش در رگ و پی
زبانت درکش ای حافظ زمانی
حدیث بی زبانان بشنو از نی

حافظ

شعر صح 213

نه من تنها گرفتارم به دام زلف زیبایی
که هر کس با دلارامی سری دارند و سودایی
مرا نسبت به شیدایی کند ماه پری پیکر
تو دل با خویشتن داری چه دانی حال شیدایی
عجب دارند یارانم که دستش را همی بوسم
ندیدستند مسکینان سری افتاده در پایی
مرا وقتی ز نزدیکان ملامت سخت می آمد
نترسم دیگر از باران که افتادم به دریایی
نپندارم که سعدی را بیازاری و بگذاری
که بعد از سایه لطفت ندارد در جهان جایی
من آن خاک وفادارم که از من بوی مهر آید
و گر بادم برد چون شعر هر جزوی به اقصایی

سعدی

شعر صبح 212

کی باشد من با تو باده به گرو خورده
تو برده و من مانده من خرقه گرو کرده
صد نوش تو نوشیده تشریف تو پوشیده
صد جوش بجوشیده این عالم افسرده
یک لحظه بخندانی یک لحظه بگریانی
ای نادره صنعت ها در صنع درآورده
بس غصه رسول آمد از منعم و می گوید
ده مرده شکر خوردی بگذار یکی مرده
پس دل چو بهشتی دان گفتار زبان دوزخ
وین فکر چو اعرافی جای گنه و خرده

مولانا

شعر صبح 211

خفتن عاشق یکیست بر سر دیبا و خار
چون نتواند کشید دست در آغوش یار
گر دگری را شکیب هست ز دیدار دوست
من نتوانم گرفت بر سر آتش قرار
تیغ جفا گر زنی ضرب تو آسایشست
روی ترش گر کنی تلخ تو شیرین گوار
گر تو ز ما فارغی ما به تو مستظهریم
ور تو ز ما بی نیاز ما به تو امیدوار
آتش آه است و دود می رودش تا به سقف
چشمه چشمست و موج می زندش بر کنار

سععی

شعر صبح 210

چون عمر به سر رسد چه شیرین و چه تلخ
پیمانه چو پر شود چه بغداد و چه بلخ

می نوش که بعد از من و تو ماه بسی
از سَلخ به غٌرّه آید از غره به سلخ

خیام

شعر صبح 209

به جان پیر خرابات و حق صحبت او
که نیست در سر من جز هوای خدمت او
چراغ صاعقه آن سحاب روشن باد
که زد به خرمن ما آتش محبت او
بیا که دوش به مستی سروش عالم غیب
نوید داد که عام است فیض رحمت او
نمی کند دل من میل زهد و توبه ولی
به نام خواجه بکوشیم و فر دولت او
مدام خرقه حافظ به باده در گرو است
مگر ز خاک خرابات بود فطرت او

حافظ

شعر صبح 208

زنده کدامست بر هوشیار
آن که بمیرد به سر کوی یار
عاشق دیوانه سرمست را
پند خردمند نیاید به کار
شربت زهر ار تو دهی نیست تلخ
کوه احد گر تو نهی نیست بار
درد نهانی دل تنگم بسوخت
لاجرمم عشق ببود آشکار
گر گله از ماست شکایت بگوی
ور گنه از توست غرامت بیار
سعدی اگر زخم خوری غم مخور
فخر بود داغ خداوندگار

سعدی