شعر به وقت صبح 139

تن و جانی که خاک تو نباشد

تن او سله باشد جان او مار

مولوی

شعر به وقت صبح 138

من تنی دارم و آن همچو میانت هیچ است

غیر از این هیچ میان من و تو حایل نیست

سلمان ساوجی

شعر به وقت صبح 137

بعد از اینم نبود شائبه در جوهر فرد

که دهان تو در این نکته خوش استدلالیست

حافظ

شعر به وقت صبح 136

به تاج عالم آرایش که خورشید

چنین زیبنده افسر نباشد

حافظ

شعر به وقت صبح 135

چو مرده مرده‌ای را کرد معزول

تو خوش بر عازل و معزول می‌خند

مولوی

شعر به وقت صبح 134

سر عشق به گوشش برد سر گفت به گوش جان

کس عهد کند با خود نی تو همگی مایی

مولوی

شعر به وقت صبح 133

رهی ز لاله و گل نشکفد بهار مرا

بهار من گل روی امیر و گلچین است

رهی معیری

شعر به وقت صبح 132

یک زمان گرمی به کاری یک زمان سردی در آن

جز به فرمان حق این گرما و این سرما نبود

مولوی

شعر به وقت صبح 131

روی خاکی و نم چشم مرا خوار مدار

چرخ فیروزه طربخانه از این کهگل کرد

حافظ

شعر به وقت صبح 130

ور نیز جراحت به دوا باز هم آید

از جای جراحت نتوان برد نشان را

سعدی