شعر صبح 126

من از تو روی نپیچم گرم بیازاری
که خوش بود ز عزیزان تحمل خواری
تو در دل من از آن خوشتری و شیرینتر
که من ترش بنشینم ز تلخ گفتاری
به انتظار عیادت که دوست می آید
خوشست بر دل رنجور عشق بیماری
تو می روی و مرا چشم و دل به جانب توست
ولی چه سود که جانب نگه نمی داری

سعدی

شعر صبح 125

تا کی غم آن خورم که دارم یا نه
وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

پرکن قدح باده که معلومم نیست
کاین دم که فرو برم برآرم یا نه

خیام

شعر صبح 124

ای کاش که جای آرمیدن بودی
یا این ره دور را رسیدن بودی

کاش از پی صد هزار سال از دل خاک
چون سبزه امید بر دمیدن بودی

خیام

شعر صبح 123

ای صبا نکهتی از خاک ره یار بیار
ببر اندوه دل و مژده دلدار بیار
تا معطر کنم از لطف نسیم تو مشام
شمه ای از نفحات نفس یار بیار
خامی و ساده دلی شیوه جانبازان نیست
خبری از بر آن دلبر عیار بیار
کام جان تلخ شد از صبر که کردم بی دوست
عشوه ای زان لب شیرین شکربار بیار
روزگاریست که دل چهره مقصود ندید
ساقیا آن قدح آینه کردار بیار

حافظ

شعر صبح 122

هزار عهد بکردم که گرد عشق نگردم
همی برابرم آید خیال روی تو هر دم
بساط عمر مرا گو فرونورد زمانه
که من حکایت دیدار دوست درننوردم
به چشم های تو دانم که تا ز چشم برفتی
به چشم عشق و ارادت نظر به هیچ نکردم
چه دشمنی که نکردی چنان که خوی تو باشد
به دوستی که شکایت به هیچ دوست نبردم
تو را که گفت که سعدی نه مرد عشق تو باشد
گر از وفات بگردم درست شد که نه مردم

سعدی

شعر صبح 121

بیا که نوبت صلحست و دوستی و عنایت
به شرط آن که نگوییم از آن چه رفت حکایت
جنایتی که بکردم اگر درست بباشد
فراق روی تو چندین بسست حد جنایت
مرا سخن به نهایت رسید و فکر به پایان
هنوز وصف جمالت نمی رسد به نهایت
فراقنامه سعدی به هیچ گوش نیامد
که دردی از سخنانش در او نکرد سرایت

سعدی

شعر صبح 120

وقت سحر است خیز ای مایه ناز
نرمک نرمک باده خور و چنگ نواز

کانها که بجایند نپایند بسی
و آنها که شدند کس نمیاید باز

خیام

شعر صبح 119

از کوزه گری کوزه خریدم باری
آن کوزه سخن گفت ز هر اسراری

شاهی بودم که جام زرینم بود
اکنون شده ام کوزه هر خماری

خیام

شعر صبح 118

نازنینی را رها کن با شهان نازنین
ناز گازر برنتابد آفتاب راستین
درفکنده ای خویش غلطی بی خبر همچون ستور
آدمی شو در ریاحین غلط و اندر یاسمین
مرغ شب چون روز بیند گوید این ظلمت ز چیست
زانک او گشته ست با شب آشنا و همنشین
شاد آن مرغی که مهر شب در او محکم نگشت
سوی تبریز آید او اندر هوای شمس دین

مولانا

شعر صبح 117

هر کجا که پا نهی ای جان من
بردمد لاله و بنفشه و یاسمن
دامنت بر چنگل خاری زند
چنگلش چنگی شود با تن تنن
هر دمی از صحن سینه برجهد
همچو آدم زاده ای بی مرد و زن
خواستم گفتن بر این پنجاه بیت
لب ببستم تا گشایی تو دهن

مولانا