شعر به وقت صبح 254

مار است بتی که تنگ خوی است

ماییم و دلی گرفته آن خوی

سلمان ساوجی

شعر به وقت صبح 250

نی دولت آنکه یار غارت بینم

نی فرصت آنکه در کنارت بینم

سلمان ساوجی

شعر به وقت صبح 234

مرا هم نیمه جانی بود و در جان، محنت عشقت

به محنت داد جان لیکن، محبت‌ها چنان دارد

سلمان ساوجی

شعر به وقت صبح 222

گر خطایی دیده‌ای از من، تو آن از من مبین

کین گناه ایام کرد و جرمش از سلمان ستاند

سلمان ساوجی

شعر به وقت صبح 191

صوفی ز سر توبه شد با سر پیمانه

رخت و بنه از مسجد آورد به میخانه

سلمان ساوجی

شعر به وقت صبح 186

دیگران را در کمند آور، که همچون زلف تو

هر رگی در گردن جانم، طنابی، دیگرست

سلمان ساوجی

شعر به وقت صبح 171

به سر همی رودم دود و من نمی‌دانم

چه آتش است که در اندرون گرفت مرا

سلمان ساوجی

شعر به وقت صبح 155

زخم شمشیر تو را میرم که در هر ضربتی

جان سلمان را حیات جاودانی می‌دهد

سلمان ساوجی

شعر به وقت صبح 138

من تنی دارم و آن همچو میانت هیچ است

غیر از این هیچ میان من و تو حایل نیست

سلمان ساوجی

شعر به وقت صبح 87

چو زلفت پای در دامن کشیدست

چرا خط سیاهت سر بر آورد

سلمان ساوجی